29 Φεβρουαρίου 2020
27 Φεβρουαρίου 2020
Κορονοϊός: Τι να προσέξετε στα αεροδρόμια
Tα αεροδρόμια "ξεχειλίζουν" από βακτήρια, γενικά.
Καλό είναι να γνωρίζει λοιπόν κανείς πως το πιο βρώμικο αντικείμενο που θα μπορούσε να αγγίξει σε ένα αεροδρόμιο είναι η οθόνη του self check-in. Μια "μέση" οθόνη check-in έχει πάνω από 250,000 μονάδες αποικιών μικροβίων ανά τετραγωνική ίντσα. Αυτό αντιστοιχεί σε 1.500 περισσότερα μικρόβια από εκείνα που υπάρχουν στο κάθισμα της λεκάνης της τουαλέτας του σπιτιού μας.
Επίσης, το 50% των δίσκων όπου τοποθετούμε τα πράγματά μας για να περάσουν από τις ακτίνες στο αεροδρόμιο θα μπορούσαν να "κρύβουν" ρινοϊό και κορονοϊό. Καλό θα ήταν λοιπόν, να προσέχουμε πού καθόμαστε και να τηρούμε τους κανόνες υγιεινής σχετικά με όσα αγγίζουμε, ιδίως σε περιόδους όπου ενεργοποιούνται έκτακτα μέτρα από τις Αρχές με σχετικές καμπάνιες ενημέρωσης.
Είναι χαρακτηριστικό πως τα χερούλια των καθισμάτων αναμονής στις θύρες έχουν πάνω από 22.000 μονάδες αποικιών ανά τετραγωνική ίντσα. 19.000 μονάδες αποικιών ανά τετραγωνική ίντσα βρίσκονται στη λαβή της βρύσης του νερού.
Το αεροδρόμιο, όμως, δεν είναι το μοναδικό μέρος που εξαπλώνονται τα μικρόβια. Δυστυχώς μας ακολουθούν και στην πτήση. Το καζανάκι της τουαλέτας του αεροσκάφους έχει 95.000 μονάδες αποικιών ανά τετραγωνική ίντσα, ενώ στα τραπεζάκια φαγητού ζουν κατά μέσο όρο 11.000 μονάδες αποικιών ανά τετραγωνική ίντσα. Σε κάθε περίπτωση καλό είναι να έχουμε μαζί μας μαντηλάκια ή αντισηπτικά υγρά απολύμανσης.
Να σημειώσουμε πως δεν υπάρχει λόγος για πανικό, κάτι που πρέπει να επαναλαμβάνουμε καθημερινά. Στο Ελευθέριος Βενιζέλος έχουν ενεργοποιηθεί πλήρως τα πρωτόκολλα ασφαλείας.
Σύμφωνα με πληροφορίες από το ΕΟΔΥ στο αεροϋγειονομείο του αεροδρομίου έχουν δοθεί οδηγίες να γίνεται θερμομέτρηση και γενικός έλεγχος σε επιβάτες που έχουν εμφανίσει εμφανίσουν συμπτώματα που ταιριάζουν με αυτά του κορονοϊού κατά την διάρκεια των πτήσεων ή έχουν ενημερώσει αυτοβούλως το πλήρωμα ότι έχουν παρουσιάσει πυρετό την ημέρα της αναχώρησής τους, ανεξαρτήτως αν έχουν ταξιδέψει προηγούμενες ή όχι στην Κίνα και σε περιοχές της Ασίας, με καταγεγραμμένα κρούσματα του κορονοϊού.
Μάλιστα, σε αρκετές περιπτώσεις διεξάγεται και δεύτερος έλεγχος στον χώρο του ιατρείου του αεροδρομίου από ειδικό προσωπικό του αεροϋγειονομείου, μαζί με κλιμάκιο του ΕΚΑΒ υπό την παρουσία και τον γιατρού του αεροδρομίου. Συνδρομή υπάρχει και από επιστημονικό προσωπικό του ΕΟΔΥ, εφόσον υπάρξει αυξημένη πιθανότητα επιβάτη με τα συμπτώματα του κορονοϊού καθώς θεωρείται αυτομάτως ως πιθανό κρούσμα.
Αξίζει να σημειωθεί πάντως ότι το αεροδρόμιο "Ελευθέριος Βενιζέλος" έχει ειδικές αίθουσες απομόνωσης και ειδικό εξοπλισμό για την αποστείρωση των αεροσκαφών, μοναδικό σε όλη την Ελλάδα. Επίσης, δεν πραγματοποιούνται απ' ευθείας πτήσεις από την Κίνα προς την Αθήνα.
πληροφορίες από το news247.gr
22 Φεβρουαρίου 2020
Μπακλαχοράνι είναι το καρναβάλι των Ρωμιών στη Πόλη
Μπορεί ένας εύζων με φουστανέλα και τσαρούχια να κυκλοφορεί στην Κωνσταντινούπολη; Βεβαίως. Τις απόκριες! Η πανάρχαια ανάγκη του ανθρώπου πίσω από τη μάσκα να προβάλει, να σατιρίσει και να καυτηριάσει στραβά κι ανάποδα της ζωής λυτρώνει την κοινωνία από πολλές εντάσεις.
Έχω δει στα καστοριανά ραγκουτσάρια αξιοπρεπέστατους ανθρώπους διονυσιασμένους, κυριολεκτικά, να τραγουδούν σκωπτικά άσματα «κατωτάτου επιπέδου» και το επόμενο πρωί, οχυρωμένοι μέσα στο σκούρο κοστούμι τους, να εφορμούν στις ασχολίες ενός απολύτως συντηρητικού βίου. Άλλωστε και στο θέατρο το ίδιο κάνουμε. Πίσω από έναν ρόλο μιλούμε για οικεία κακά, «χωρίς παρεξήγηση» κυριολεκτικά.
Η ρωμιοσύνη της Κωνσταντινούπολης, λοιπόν, είχε από παλιά το δικό της καρναβάλι. Μπακαλχοράνι λεγότανε και ο τόπος όπου λάβαινε χώρα πάντα την Καθαρά Δευτέρα ήταν τα Ταταύλα ή Κουρτουλούς.
Μια συνοικία κοντά στο Πέρα, εξαιρετικά ανηφορική. Δεν ανεβαίνεις εύκολα τη μεγάλη ανηφόρα, ε ξου και το «Καροτσέρη τράβα να πάμε στα Ταταύλα». Στο ψηλότερο σημείο υπάρχουν οι ναοί του Αγίου Δημητρίου και του Αγίου Αθανασίου. Ανάμεσά τους ατέλειωτα μποστάνια παλιότερα, πυκνή δομή πολυκατοικιών σήμερα. Τα Ταταύλα, ήταν μια συνοικία αποκλειστικά ελληνική, σύμφωνα με οθωμανικό φιρμάνι. Έντονη ήταν πάντα και η πνευματική της ζωή. Από τον 19ο αιώνα δίνονταν παραστάσεις θεατρικών έργων, γίνονταν εκδόσεις βιβλίων συγκεντρώνοντας πλήθος φιλότεχνων και διανοουμένων της εποχής. Ονομαστές και με σημαντική πολιτιστική δραστηριότητα, ήταν η «Φιλανθρωπική Αδελφότης Ταταούλων» καθώς και η «Φιλόπτωχος Αδελφότης Ταταούλων». Δραστήρια θεατρικά συγκροτήματα, όπως ο «Ελληνικός Αγαθοεργός Θίασος Ταταούλων», και το «Εαρινόν Θέατρον Ταταούλων» συμπλήρωναν την πνευματική ζωή της διάσημης ακόμα και σήμερα γειτονιάς της Βασιλεύουσας.
Πολλές ερμηνείες υπάρχουν για την ονομασία των αποκριάτικων αυτών γιορτών. «Μπακλά» στα τούρκικα σημαίνει κουκιά. «Xoρντάν» στα περσικά σημαίνει τρώω. Αλλά και το «χορόν» σημαίνει τον κυκλικό χορό. Και στήνονταν τρικούβερτοι χοροί από Ταταυλιανούς και λοιπούς Ρωμιούς της Πόλης στο ξέφωτο του Αϊ -Δημήτρη, εκεί που είναι σήμερα το τέρμα των λεωφορείων. Το χασαποσέρβικο, τα ρεμπέτικα και βέβαια τα πολίτικα τραγούδια ξεσήκωναν όχι μόνο τους Ρωμιούς αλλά και μουσουλμάνους και Εβραίους που συμμετείχαν. Στο Μπακαλχοράνι εμφανίζονταν όχι μόνο μουσικοί αλλά και ζογκλέρ, λατέρνες και άρματα καρναβαλιστών. Μασκαρεύονταν ομαδικά και κάθε γειτονιά, φρόντιζε ώστε να ξεχωρίσει σε χιούμορ και πρωτοτυπία. Έλληνες λήσταρχοι με φουστανέλες και φέσια εμφανιζόντουσαν, γιατροί που εξέταζαν «αρρώστους» και ξεγεννούσαν «ετοιμόγεννες» στη μέση του δρόμου, κηδείες με «φέρετρα», «παπάδες» κι «εξαπτέρυγα» παρήλαυναν, ενώ το ρακί έρεε άφθονο! Τα φαγητά ήταν νηστίσιμα, ενώ στις πλαγιές των Ταταύλων γινόταν και το πέταγμα του «ουτσουρμά», δηλαδή του χαρταετού.
Όπως κάθε τέτοιου είδους εκδήλωση, έτσι και αυτές οι πολίτικες απόκριες δεν μπορούσε παρά να θεωρούνται κακόφημες για τις «καλές οικογένειες» της Πόλης. Αυτές έδιναν συνήθως δεξιώσεις στα σπίτια τους ή έπαιρναν μέρος σε χορούς μέσα σε κοινοτικές αίθουσες ή πολυτελή κέντρα.
Στην κορυφή των Ταταύλων, όμως Ρωμιοί παρέα με Τούρκους, Εβραίους, αλλά και μέλη άλλων εθνοτήτων, γλεντούσαν και πίσω από το μασκάρεμα εκείνης της ημέρας έκαναν τη δική τους κριτική στα καλά και τα δύσκολα της ζωής.
Το Μπακαλχοράνι άρχισε γύρω στα 1920 να φθίνει ώσπου στα 1941 έσβησε τελείως. Όμως, όπως όλα τα δυνατά στοιχεία του κοινωνικού βίου, έτσι κι αυτό, είχε αφήσει πίσω του μια φήμη δυνατή που πυροδοτούσε τη νοσταλγία. Οι παλιοί Ρωμιοί της Πόλης, οι Έλληνες που εγκαταστάθηκαν τα τελευταία χρόνια εκεί αλλά και Τούρκοι νοσταλγοί του ρωμαίικου καρναβαλιού, το αποζήτησαν και το ζωντάνεψαν ξανά. Το 2009 και ακόμα το 2010 στο πλαίσιο της Κωνσταντινούπολης ως Πολιτιστικής Πρωτεύουσας το Μπακαλχοράνι ξαναζωντάνεψε!
Πρωτεργάτες δύο Ελλαδίτες που ζουν στην Πόλη και ένας Τούρκος. Η Μαρίνα Δρυμαλίτου, ο Χάρης Θεοδωρέλης, καθηγητής Λατινικών στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου και συνιδρυτής του ελληνοτουρκικού ρεμπέτικου συγκροτήματος Ταταυλιανό Κέφι (Tatavla Keyfi) και ο συγγραφέας του βιβλίου «Το Κουρτουλούς (Ταταύλα) που έζησα» Χουσεΐν Ιρμάκ.
Ντύθηκαν ξανά αποκριάτικες στολές λοιπόν, παρέλασαν, ρεμπέτικες κομπανίες σκόρπισαν το κέφι, πήρε μέρος και το χορευτικό συγκρότημα της Μεγάλης του Γένους Σχολής, ενώ «ενισχύσεις» από τη Θεσσαλονίκη κυρίως συμμετείχαν στα γλέντια.
Αναδημοσίευση
20 Φεβρουαρίου 2020
Η παλιά πόλη ή #Spaccanapoli στην #Napoli είναι ίσως η πιο ζωντανή παλιά πόλη στην #europe
Η παλιά πόλη ή #Spaccanapoli στην #Napoli είναι ίσως η πιο ζωντανή παλιά πόλη στην #europe #Ευρωπη. Και οι κρεμασμένες μπουγαδες το αποδεικνύουν... Λένε πως στα σοκάκια αυτά νομίζεις πως θα δεις να πετάγεται η #sophialoren κι έχουν δίκιο... #beutifulcity #ταξιδια #italia #italy #ιταλία #campania
17 Φεβρουαρίου 2020
14 Φεβρουαρίου 2020
13 Φεβρουαρίου 2020
3 Φεβρουαρίου 2020
Αυτές οι ταξιδιωτικές φωτογραφίες ξεχώρισαν και συγκίνησαν την περασμένη χρονιά
Ανακοινώθηκαν πριν από λίγες μέρες οι νικητές των βραβείων «Travel Photographer of the Year 2019».
Από εξαιρετικά πορτρέτα ατόμων σε όλο τον κόσμο μέχρι μυστηριώδη τοπία και απρόβλεπτες συναντήσεις, οι νικητές επιλέχθηκαν από περισσότερες από 20.000 εικόνες από επαγγελματίες, αλλά και ερασιτέχνες φωτογράφους που εκπροσωπούσαν 144 χώρες.
Ο διαγωνισμός χωρίζεται σε διάφορες κατηγορίες, στις οποίες περιλαμβάνονται και τέσσερα portfolios: «The Art of Travel», «Endangered Planet», «People and Cultures» και «Thrills and Adventures».
Νικήτρια του διαγωνισμού αναδείχθηκε η Katy Gomez Catalina από την Ισπανία. Πέρα, όμως, από τις φωτογραφίες της Catalina, που απεικονίζουν, μεταξύ άλλων, μια φυλή στη λίμνη Mutanda της Ουγκάντα και το Μουσείο του Λούβρου μια βροχερή μέρα στο Παρίσι, ξεχώρισε επίσης η λήψη με τα φλαμίνγκο σε παραλία της Αρούμπα αλλά και τα άγρια άλογα στη Γιούτα των ΗΠΑ.
PHOTO: GEOFF SHOULTS, UK - TPOTY
PHOTO: ROBIN YONG, MALAYSIA - TPOTY
PHOTO: JAMES LINDSAY, UK - TPOTY
PHOTO: ANKIT KUMAR, INDIA, AGE 16 - TPOTY
PHOTO: PATRIA PRASASYA, INDONESIA, AGE 17 - TPOTY
PHOTO: BRIAN CLOPP, USA - TPOTY
PHOTO: TREVOR COLE, IRELAND - TPOTY
PHOTO: TREVOR COLE, IRELAND - TPOTY
PHOTO: PAUL SANSOME, UK - TPOTY
TED LAU,HONG KONG - TPOTY
PHOTO: WILL BURRARD - LUCAS, UK - TPOTY
PHOTO: BEN MCRAE, AUSTRALIA - TPOTY
PHOTO: ALAIN SCHROEDER, BELGIUM - TPOTY
PHOTO: AMIT ESHEL, ISRAEL - TPOTY
PHOTO: WILL BURRARD-LUCAS, UK - TPOTY
PHOTO: DEBDATTA CHAKRABORTY, INDIA - TPOTY
PHOTO: ZHIYUAN LIAO, CHINA - TPOTY
PHOTO: ROBIN YONG, MALAYSIA - TPOTY
PHOTO: BRIAN HODGES, AUSTRALIA - TPOTY
PHOTO: RUSSELL MILLNER, UK - TPOTY
PHOTO: SUMIT DUA, USA/UK - TPOTY
PHOTO: IGNACIO PALACIOS, AUSTRALIA/SPAIN - TPOTY
PHOTO: DAVID ALPERT, UK - TPOTY
PHOTO: BENJAMIN SHAUL, USA -ATPOTY
PHOTO: LUKAS BEZILA, SLOVAKIA - TPOTY
23 Ιανουαρίου 2020
Γλυκιά Aida στη Βιέννη... #sweetstories
Η Αίντα (Aida) είναι ο τίτλος μιας πολύ δημοφιλούς όπερας σε τέσσερις πράξεις και επτά σκηνές, σε στίχους του Αντόνιο Γκιζλαντσόνι μουσική του σπουδαίου Τζουζέπε Βέρντι η οποία παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο βασιλικό θέατρο του Καίρου την 24η Δεκεμβρίου του 1871
Και όλα αυτά γιατί;
Διότι Χεδίφης Ισμαήλ Ίμπν Ιμπραήμ Πασάς της Αιγύπτου θεατρόφιλος ο ίδιος, είχε φτιάξει μεταξύ άλλων στη πόλη του Καΐρου ένα μεγαλοπρεπές θέατρο. Και επιζητούσε μια μεγάλη πρεμιέρα για να αναδείξει το έργο του σε όλο το κόσμο. Φιγούρα δηλαδή.
Ανέθεσε στο Γάλλο διευθυντή του Αρχαιολογικού Μουσείου του Καΐρου Μαριέτ-Μπεη να βρει μια υπόθεσης και τη σύνθεση της μουσικής στο μαέστρο Βέρντι. Ο Μαριέτ-Μπεης έφτιαξε την υπόθεση του δράματος επί τη βάσει αρχαίου μύθου που στηρίζονταν όμως σε ιστορικά γεγονότα του Ηροδότου και αφορούσε τον Φαραώ Απρία της 26ης Δυναστείας και τον στρατηγό του Άμασι, αλλά και σε κείμενο του Διόδωρου του Σικελιώτη. Τούτο παρέδωσε στους Ντυ Λοκλ (γνωστό δραματικό συγγραφέα) και στο ποιητή Γκιζλαντσόνι για την ποιητική επεξεργασία και σκηνοθεσία καθ΄ υπόδειξη του Βέρντι. Το έργο γράφτηκε το 1870 μέσα σε τέσσερις μήνες αλλά δεν πρόλαβε τα εγκαίνια του νέου μεγαλοπρεπούς θεάτρου του Καΐρου (1 Νοεμβρίου 1869), αλλά ούτε και τα εγκαίνια της διώρυγας του Σουέζ (17 Νοεμβρίου 1869). Αμέσως μετά το Κάιρο η Αΐντα ανέβηκε στη Σκάλα του Μιλάνου όπου και μετά έγινε πασίγνωστη στην Ευρώπη.
Ομως όλα αυτά δεν τρώγονται.... Απλά ανοίγουν την όρεξη. Και όταν έχεις ξυπνήσει πρωί και έχεις ξεκινήσει την περιπλάνησή σου στην Βιέννη, το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι η γεύσεις και τα αρώματά τους.
Η γλυκιά Αίντα, δημιουργήθηκε μερικά χρόνια μετά την όπερα, και όταν ο νεαρός Josef Prousek από μια μικρή πόλη της Βοημίας σπούδασε ζαχαροπλάστης, ήρθε στη Βιέννη όπου και συνάντησε τη μελλοντική του σύζυγο Ρόζα, την παντρεύτηκε το 1912 και το 1913 μαζί, αγόρασαν το ζαχαροπλαστείο "Bonsaing & Söhne". Το οποίο και μετά από μερικά χρόνια μετονομάστηκε σε Aida.
Η Aida λοιπόν είναι το μαγαζί που κάναμε ποδαρικό για το 2020. Tην συναντάς στο δεξί σου χέρι και καθώς κατεβαίνεις την Κέρντνερ Στράσε αφού πρώτα έχεις θαυμάσει στο ξεκίνημα του μεγάλου πεζόδρομου που ξεκινά, την όπερας της Βιέννης (Opera De Viena), και αμέσως πριν να συναντήσεις το μεγαλοπρεπή καθεδρικό ναό του Αγίου Στεφάνου στην ομώνυμη πλατεία (Stephansplatz)
Στο κατάμεστο με έλληνες-τι άλλο- παραδοσιακό cafe konditorei της πόλης, μας υποδέχθηκαν οι εργαζόμενες σερβιτόρες μέσης ηλικίας, ντυμένες στα λευκά και τα ροζ και οι σερβιτόροι ντυμένοι με την λευκή στολή του μάγειρα πρόθυμοι να βοηθήσουν και να μας εξυπηρετήσουν, την πρώτη μέρα του χρόνου, μια ημέρα γιορτής για την πόλη, όπως και για όλες τις πόλεις του κόσμου. Και μέσα σε ένα τρελό πανικό πολυκοσμίας, αφού εκείνες τις ώρες κατέφθαναν οι ορδές των τουριστών από παντού για να απολαύσουν τα Βιενέζικα γλυκά και την σοκολάτα. Βλέπεται οι σερβιτόρες και οι σερβιτόροι στις κανονικές χώρες είναι κανονικοί εργαζόμενοι, επαγγελματίες, που μπορεί να μεγαλώνουν στην ίδια επιχείρηση και να συνταξιοδοτούνται από αυτήν στο ίδιο πόστο. Οχι σαν κάτι άλλους που ξέρω εδώ στην γειτονιά μας...
Μέσα λοιπόν σε ένα περιβάλλον βγαλμένο μάλλον από ταινία Αμερικάνικης σαπουνόπερας, της δεκαετίας του 60, τα φρέσκα γλυκά και κυρίως τα εξαιρετικά ζεστά στρούντελς με μήλο και με σαντιγί πήγαιναν κι έρχονταν και σου ανέβαζαν την αδρεναλίνη μαζί με όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του οργανισμού, ο οποίος είναι ακόμα νηστικός και άνευ καφέ, από το πρωί...
Η αλήθεια είναι πως όταν ξεκινάς να πας για πρώτη φορά στη Βιέννη, αυτό που έχεις στο μυαλό, γι αυτό που έχεις προετοιμαστεί να συναντήσεις είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα από αυτό που τελικά συναντάς. Πολλά επίπεδα χαμηλότερο από αυτό τουλάχιστον που υπάρχει στην Ελλάδα και την Ιταλία σχετικά με τα καφέ. Και μέτριο ως προς το αδιάφορο σχετικά με την ποικιλία αλλά και την ίδια την γεύση των γλυκών τους.
Βέβαια, αν είσαι προσφυγικής καταγωγής κι έχεις μεγαλώσει με τα σερμπέτια, είναι αλήθεια πως τα γλυκά της κεντρικής Ευρώπης δεν σε συγκινούν όσο συγκινούν όσους δεν τα έχουν δοκιμάσει. Υπάρχει ένα γευστικό χάσμα είναι η αλήθεια..
Παρόλα αυτά, τηρουμένων των αναλογιών, κι επειδή η Βιέννη είναι ένα σύνολο μερικών υποσυνόλων που έχουν κι αυτά την σημασία τους και που προσφέρουν στον επισκέπτη ικανοποίηση, πίνουμε το καφεδάκι μας, τρώμε το γλυκάκι μας, αποφεύγουμε να φάμε τηγανητά αυγά και ζαμπόν λόγω πνευματικής ασυμβατότητας με τον χώρο και την ιστορία του, -η μυρωδιά του τηγανητού αυγού ξενερώνει όσους έχουν αντιληφθεί αλλιώς την πόλη και τα καφέ της-, και συνεχίζουμε την βόλτα μας σε αναζήτηση των επόμενων εικόνων και γεύσεων.
Μην περιμένετε μεγάλες αναλύσεις ή προτάσεις σχετικά με γλυκά, φαγητά και λοιπά εδέσματα γιατί δεν θα το κάνω. Υπάρχουν πιο ικανοί από εμένα και με μεγαλύτερα πορτοφόλια που τα δοκιμάζουν όλα και έχουν τις συγκρίσεις τους. Και φυσικά το κάνουν τα μεγάλα sites του τουρισμού. Στον Τουρίστα αυτό που θα κάνουμε είναι μια εικόνα της στιγμής. Μια γεύση της στιγμής. Ενα άρωμα της στιγμής.
Καλή Χρονιά, και του χρόνου!!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)