Ο Vincent van Gogh στο Βουκουρέστι...

Ο Βίνσεντ είναι ο αγαπημένος ζωγράφος όλων των ανθρώπων #Νομιζω

Ο Βαν Γκογκ μαζί με τον Πάμπλο Πικάσο -τον δεύτερο δεν τον αγαπούν ιδιαιτέρως οι ναζί και οι φασίστες για ευνόητους λόγους-, είναι οι ζωγράφοι που θαυμάσαμε πρώτα απ όλους, από τα νεανικά μας κιόλας χρόνια.

Αυτό συμβαίνει γιατί οι πίνακες τους είναι ζωγραφισμένοι με εύθυμα και φωτεινά χρώματα, και τα θέματα τους είναι - κυρίως του Βαν Γκογκ- εύκολο να ξεχωρίσουν. Είναι πιο προσιτά στο νεανικό κοινό.

Είμαι δε σίγουρος πως αν ρωτήσεις δέκα φίλους πότε έζησε ο Βαν Γκογκ, οι τρεις θα σου απαντήσουν πως έζησε κάπου εκεί στον μεσοπόλεμο, άλλοι τόσοι πως έζησε την περίοδο μετά τον Β' παγκόσμιο, τρεις την εποχή των χίπις κι ένας θα πιστεύει πως ζει ακόμα κάπου στη Νέα Υόρκη.

Εγώ πάντως αν ήμουν ένας από τους δέκα ερωτηθέντες φίλους σας θα απαντούσα, πως ζει στο Βουκουρέστι και μάλιστα έχω δει και το καφέ του...

Και δεν θα έλεγα ψέματα.

Διότι κάπου εκεί στο ιστορικό κέντρο της πόλης του Βουκουρεστίου, στην Strada Smardan, έναν εκ των τεσσάρων δρόμων που περικλείουν μερικά από τα σημαντικά κτίρια της πόλης που παλιά αποκαλούνταν Παρίσι της Ανατολής -την Εθνική τράπεζα και το εθνικό μουσείο-, συναντάει κανείς τον ζωγράφο της ιστορίας μας, καθως το μεγαλόπρεπες Grand Cafe Van Gogh κοσμεί την περιοχή και είναι ένας ζεστός χώρος για να απολαύσεις το καφέ σου, την σοκολάτα σου, το γλυκό και ακόμα και το αλμυρό σου.

Ο χώρος φυσικά όπως θα καταλάβατε ήδη, είναι διακοσμημένος από έργα του αγαπημένου μας ζωγράφου σε όλα του τα σημεία και επιπλέον μπορείς να αγοράσεις και μερικά αντίγραφα αλλά και διάφορα αξεσουάρ με σχέδια του Βίνσεντ.

Αν είσαι τυχερός και βρεις να καθίσεις στις αναπαυτικές του καρέκλες οι οποίες κατακλύζονται από νέους ανθρώπους μιας όπως παντού αυτούς τους χώρους τους προτιμά η νέα γενιά, ευτυχώς, θα περάσεις υπέροχα τις ώρες σου στο περιβάλλον του Granb Cafe, ειδικά εάν έξω έχει το περίφημο τσουχτερό κρύο μετά υγρασίας του Βουκουρεστίου.

Να πάτε, να πάτε...Ενας υπέροχος καπουτσίνο με την υπογραφή Van Gogh και μερικά υπέροχα γλυκά μέσα στην χεμωνιά, κανέναν δεν έβλαψαν...

Το Grand Cafe διακοσμημένο καταλλήλως

Ομπρέλες με κλασσικά φωτιστικά σε ένα υπέροχο χώρο

Ο λόφος του Μόντε Τσότσι στέκει εκεί βίαιος, βρώμικος και κακός ...

Ήμουν οκτώ ετών τον Σεπτέμβριο του 1976, όταν ο ΄Εττορε Σκόλα, σπουδαίος Ιταλός δημιουργός, σκηνοθετεί μια ταινία που του αποφέρει βραβείο πρώτης ταινίας στο φεστιβάλ των Κανών.

Οι Βίαιοι, βρώμικοι και κακοί, ή επί το Ιταλικότερον Brutti Sporchie e Cattivi με πρωταγωνιστή τον επίσης σπουδαίο ηθοποιό Νίνο Μανφρέντι ο οποίος υποδύεται τον γέρο αρχηγό μιας οικογένειας εξαθλιωμένων, όλων των ηλικιών, οι οποίοι ζουν σε ένα προάστιο της Ρώμης, στον λόφο Μόντε Τσότσι, εκεί που σήμερα στεγάζεται η γεωπονική σχολή της πόλης.

Λίγα χρόνια αργότερα και όταν πια έχουμε μπει στην εποχή των βίντεο, μετά την εποχή της έγχρωμης τηλεόρασης δηλαδή, και εφόσον πλημμυρίζουν οι γειτονιές με βιντεοκλάμπ, οι Έλληνες πέφτουμε με τα μούτρα στις βιντεοταινίες...

Είμαι έφηβος λοιπόν, κι όταν στα μάτια ενός εφήβου, πέσει ο τίτλος ταινίας με τις λέξεις "βίαιος, βρώμικος και κακός" καταλαβαίνει κανείς πως δεν αντιστέκεται.

Είδα την ταινία. Και την ξαναείδα. Και την ξαναβλέπω με κάθε ευκαιρία που μου δίνεται. Μάλιστα σήμερα πια την έχω στο αρχείο μου και την προτείνω σε όλους τους φίλους.

"Κόλλησα" όπως λέμε με την ταινία από την πρώτη σκηνή της. Μια κωμωδία σκληρή, ένα δράμα για την ζωή των εξαθλιωμένων. Των ανθρώπων που η συνεχιζόμενη ζωή στην ένδεια τους κάνει να γίνονται χειρότερα και από άγρια θηρία. Χάνοντας όλα τους τα συναισθήματα. Κρατώντας μόνο μίσος. Δυστυχώς η ταινία αναδεικνύει διαχρονικά συναισθήματα όπως αυτά που σήμερα έχουν κάποιοι για τους πρόσφυγες, λες κι αυτοί φταίνε για την κατάντια τους..  Τέλος πάντων άλλη συζήτηση που θα την κάνουμε αλλού...

Η ιστορία της ταινίας;

Μια πολυμελής οικογένεια που ζει σε μια μικρή παράγκα, κυριολεκτικά  ο ένας επάνω στον άλλο, προσπαθεί να επιβιώσει με κάθε τρόπο και κυρίως προσπαθώντας να κλέψουν τα λεφτά της αποζημίωσης του γέρου αρχηγού της φαμίλιας  Τζιαντσίντο Ματσατέλα τα οποία είχε αποκτήσει από την ασφάλεια  αφού έχασε το μάτι του σε εργατικό ατύχημα.

Ολη η ταινία περιστρέφεται γύρω από την σκληρότητα που αντιμετωπίζει ο γέροντας την οικογένειά του και το μίσος των ανθρώπων.
Όπως σας είπα και πιο πάνω βλέπω και ξαναβλέπω το αριστούργημα του Εττορε Σκόλα, και κάθε φορά, στο τέλος της ταινίας, άνοιγα τους χάρτες της Ρώμης και προσπαθούσα να εντοπίσω τον λόφο και την γειτονιά που διαδραματίζεται με κωμικό όμως τρόπο η υπόθεση μας.

Με την δυνατότητα που μας δίνει πια η κοινωνία της πληροφορίας και η Βικιπαιδεια, εντόπισα τελικά την περιοχή και φέτος, τον Νοέμβριο του 2019 δηλαδή, μιας και σε μερικές ημέρες το φέτος θα είναι 2020, την επισκέφθηκα.

Ο λόφος Μόντε Τσότσι, βρίσκεται στην πλευρά της πόλης πίσω από το Βατικανό, βόρεια από τον Άγιο Πέτρο, και ξεκινά να ανεβαίνει κανείς αν πάει με το μετρό ή τον προαστιακό από το Termini το κέντρο θα λέγαμε της πόλης, στην στάση Valle Aurelia. Βγαίνεις από το μετρό και αφού περνάς την πλαϊνή Via Cipro ξεκινάς να ανηφορίζεις αμέσως, με φόντο την παλιά γέφυρα του τρένου και πρωταγωνίστρια εικόνα στην ταινία μας, όπου σήμερα έχει πάψει να λειτουργεί όμως είναι εξίσου θαυμάσια.

Το σύγχρονο πια πάρκο που έχει δημιουργηθεί γύρω από την γεωπονική σχολή, κατακλύζεται από όλες τις ηλικίες για άθληση ή ξεκούραση, και για να βγουν βόλτα τα σκυλάκια της γειτονιάς.

Το σοκ το  έπαθα όταν είδα στην άκρη του πάρκου, στην βορειοδυτική του πλευρά, το σκηνικό της ταινίας, να στέκει εκεί σαν να πάγωσε ο χρόνος. Η άθλια παράγκα της φαμίλιας, ελαφρώς καμμένη από την φωτιά που προσπάθησε να βάλει ο γέρος όταν την πούλησε, σε ένα τσιγγάνο, είναι εκεί, προφανώς γιατί χρησιμεύει ως στάνη προβάτων για χρήση της γεωπονικής σχολής, ή κάτι παρόμοιο. Όπως βλέπετε όμως στις φωτογραφίες είναι το τοπίο ίδιο σαν την ταινία που βλέπω και ξαναβλέπω.

Κατεβαίνοντας στην επιστροφή από τον λόφο, αν κάνεις αριστερά την via Cipro και προς την fontana del Paschiera, περνάς απέναντι στην via Andrea Doria μια υπέροχη λεωφόρο και απευθείας στο La Fiorentina για Un Cafe και γλυκάκια... Και αλμυρακια δηλαδή αν τύχει...

Όταν τελειώσεις τον καφέ σου, κι αν έχεις φροντίσει να βγάλεις εισιτήριο για να δεις Ρόμα - και φυσικά όχι την μισητή Λάτσιο - μπαίνεις αριστερά στην Viale Angelico, η οποία και σε οδηγεί στο Stadio Olimpiko, το εθνικό Ολυμπιακό στάδιο της Ρώμης και έδρα της Ρόμα- και της αποκρουστικής Λάτσιο βεβαίως-μέσα από μια όμορφη λεωφόρο που προσφέρει επίσης αρκετές γωνίες με γευστικούς πειρασμούς. 

Αν βέβαια θα πάτε τελικώς στο γήπεδο να κάνετε λίγο υπομονή διότι οι καντίνες στην Ponte Duca D'Aosta, την γέφυρα του Τίβερη απέναντι από την είσοδο του γηπέδου είναι πειρασμός...#νομίζω

Παράγκες που έχουν απομείνει, και χρησιμεύουν ως στάνες για τα ζώα της γεωπονικής σχολής

Οι λίγες παράγκες που έχουν μείνει στον λόφο σε γυρίζουν πίσω στον χρόνο

Η παλιά γέφυρα του τρένου πάνω από την Via Cipro. Δίπλα η νέα γέφυρα και η στάση μετρό και προαστιακού Valle Aurelia

Απέναντι από τον λόφο δεσπόζει η Βασιλική του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό

Οι πολυκατοικίες δυτικά του λόφου, στην Via Boccea

Οταν από την Via Cipro "σκαρφαλώσεις" στον λόφο... Το σκηνικό της ταινίας

Ο χρόνος πάγωσε στην πίσω βορειοδυτική πλευρά του λόφου. Η παράγκα πιθανόν και το σπίτι της φαμίλιας των πρωταγωνιστών της ταινίας μας.Ετσι ήταν ο λόφος μέχρι και το 1977

H Via Cipro και η γέφυρα της Valle Aurelia

Από το Μέλανα Δρυμό...στη Μαύρη Θάλασσα. Η μοίρα ενός γαλάζιου Δούναβη....

Ετοιμάζω βαλίτσες...

Πρωτοχρονιά στην πρωτεύουσα της Σλοβακίας την Μπρατισλάβα, και φυσικά στην γειτόνισσά της Βιέννη, την δεύτερη από τις τέσσερις πρωτεύουσες της Ευρώπης από τις οποίες περνά ο πανέμορφος ποταμός, ο δεύτερος σε μέγεθος αλλά πολύ σημαντικότερος #νομίζω 

Ο γαλάζιος Δούναβης. Κι αν για το γαλάζιος δεν παίρνω όρκο, για τα υπόλοιπα είμαι σίγουρος.

Ένα από τα μικρά μου παιδικά όνειρα, το οποίο ενισχύθηκε στα μεγαλύτερα μου, κι όταν στο Βελιγράδι κάπου εκεί το μαύρο για την Ευρώπη έτος 1999 -για να είμαστε ειλικρινείς άλλο ένα μαύρο έτος από τα πολλά- άρχισαν οι Αμερικανοί να ρίχνουν τις ειρηνικές τους βομβούλες και να γκρεμίζουν τις γέφυρες που περνούν την πόλη πάνω από τον ποταμό. 

Από παιδί λοιπόν ονειρευόμουν να τον θαυμάσω. Να διαπιστώσω με τα ίδια μου τα μάτια όλα αυτά που άκουγα γι αυτόν τον περίπου μυθικό ποταμό στις τηλεοπτικές εκπομπές και σε προφορικές μαρτυρίες ανθρώπων που είχαν ταξιδέψει και τον είχαν γνωρίσει.

Δούναβης, ο ποταμός των συνόρων, ο κοσμοπολίτης κάπου, ο λαϊκός κάπου αλλού, όμορφος όπως και να έχει, και πολύ, μα πάρα πολύ χρήσιμος για όλους.

Ξεκινά από τον Μέλανα Δρυμό και μια πόλη της Γερμανίας την  Ντοναουεσίνγκεν που το να την προφέρεις είναι εξίσου δύσκολο και με το να την γράψεις, και μέχρι να φτάσει από τα μέλανα στα μαύρα, την μαύρη του θάλασσα-μα τι μοίρα κι αυτή-περνά από δέκα χώρες και κοσμεί τέσσερις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και αρκετές ακόμα σημαντικές πόλεις: 

Γερμανία

Αυστρία-Βιέννη

Σλοβακία-Μπρατισλάβα

Ουγγαρία-Βουδαπέστη

Σερβία-Βελιγράδι

Κροατία

Ρουμανία

Βουλγαρία

Μολδαβία

Ουκρανία

Τον πρωτοσυνάντησα λοιπόν, μια καλοκαιρινή ηλιόλουστη υγρή Σαββατιάτικη ημέρα, στην περιοχή του Ουίπεστ και λίγο πριν να συναντήσεις το νησί της Μαργαρίτας, στην Βουδαπέστη φυσικά. Μετά το πρώτο σοκ που έπαθα, διότι η προσμονή για την πρώτη συνάντηση ήταν έντονη συναισθηματικά, σήκωσα το κινητό μου, και αποτύπωσα την εικόνα εκείνη, της πρώτης φοράς βλέπω τον γαλάζιο Δούναβη, η οποία όπως βλέπετε από τις φωτογραφίες, δεν ήταν καθόλου ρομαντική.

Θα επανέλθω αρκετές φορές ελπίζω στο μέλλον για να μεταφέρω εικόνες από τον υπέροχο γαλάζιο Δούναβη της καρδιάς μου... Ομως ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την πρώτη μου φορά μαζί του... 

Και με την ευκαιρία να κάνουμε μαζί μερικά βήματα με τις υπέροχες μουσικές αρμονίες του υιού Γιόχαν Στράους  και τον δικό του Γαλάζιο Δούναβη χορεύοντας βαλς... Το βαλς των βαλς για την ακρίβεια... 

Η πρώτη φορά Γαλάζιος Δούναβης

Η πρώτη φορά Γαλάζιςο Δούναβης δεν ήταν και τόσο ρομαντική

Η φιλία των λαών... περνάει απ το στομάχι...!!!!

Ποια είναι η βασική διαφορά των Ιταλών απο τους λοιπούς λαούς της Ευρώπης;

Πιάνονται φίλοι.

Και κάτω από κάποιες προϋποθέσεις μπορούν να γίνουν και οι καλύτεροι σου φίλοι. Έτσι #νομιζω.

Και πως το έβγαλα αυτό το συμπέρασμα;θ
α σας πω ...

Στο Μπέργκαμο, στο κέντρο δηλαδή του βορρά της Ιταλικής χερσονήσου, κάπου εκεί πριν την τελική στροφή για την είσοδο στην Citta Alta, την πανέμορφη παλιά πόλη -για την οποία θα επανέλθω αρκετές φορές στο μέλλον- στην ανηφόρα και πριν την μεγάλη αριστερή στροφή που σε περνά κάτω από την Porta Sant'Agostino ή San Agosti όπως την λένε οι ντόπιοι, κάνοντας δεξιά και κατεβαίνοντας την Via Pignolo, αφού σταθείς για Un caffe στο bar του Perry, φτάνεις στο νούμερο 94, και εκεί επιτέλους πεινασμένος, σταματάς επιτέλους πεινασμένος... στην "φίλη", Pizzeria Da Genio...

Μία οικογενειακή Pizzeria και Spaggeteria με χαρακτηριστικά μαγαζιού που στην Ελλάδα θα λέγαμε "κουτούκι" σου προσφέρει καλό και φτηνό φαγητό αλλά κυρίως την καλοσύνη και την ανθρωπιά των υπέροχων ιδιοκτητών του. 

Η Τερέζα, η κόρη της οικογένειας Martiriggiano, συνεχίζει την παράδοση, η οποία ξεκινά το 1970 αφού μετέτρεψαν ένα μαγαζάκι της γειτονιάς "τύπου ψιλικατζίδικο" σε μια πιτσαρία και σπαγγετερία με χειροποίητο παραδοσιακό φαγητό.

Αγαπημένα πρόσωπα, φιλικά και καλοσυνάτα, χειροποίητες κατασκευές φαγητού φτιαγμένες από τον σύζυγο της Τερέζας -μου διαφεύγει το όνομα του- που γίνονται μπροστά στα μάτια του πελάτη, και κυρίως, για να μην ξεχνάμε και την ταξική μας μεροληψία, σε εξαιρετικά φτηνές τιμές αναλογικά  με τις "καλές" μερίδες.

Προσοχή: Είναι ένα παλιό μαγαζί, επιμελώς ατημέλητο (δεν παίρνω όρκο για το επιμελώς),  έχει μερικά θεματάκια ή είχε τέλος πάντων όταν το επισκέφθηκα τελευταία φορά τον Δεκέμβριο του 2018, όμως τρως καλά και δεν χρειάζεται να είσαι σχολαστικός βρε αδελφέ..

Μα χρωστώ την εξήγηση σχετικά με το γιατί οι Ιταλοί πιάνονται φίλοι..

Στην πρώτη μας επίσκεψη, οικογενειακώς, το Πάσχα του 2017-με μάνα, κόρη, γυναίκα, αδελφή- μιλήσαμε σε άπταιστα Ελληνικά εμείς και στην δική τους γλώσσα εκείνοι, όμως τα συναισθήματα και οι εκφράσεις δεν έχουν γραμματική κι έτσι πολύ γρήγορα η οικογένεια Martiriggiano, και η Mamma Civita η μητέρα της Τερέζα η οποία μας προυπάντησε με την μαμά Βαρβάρα, και οι υπόλοιποι, γίναμε φίλοι και από τότε σκεφτόμαστε o ένας τον άλλο με αγάπη. Και κάθε φορά που περνάμε από την πόλη, θα πηγαίνουμε στους καλούς φίλους για να απολαύσουμε γεύσεις και συναισθήματα όπως και την πρώτη μας φορά.

Συγκινητική ιστορία; αν δεν συγκινηθήκατε όταν θα φάτε Casoncelli, φρέσκα δηλαδή γεμιστά ζυμαρικά με κρέας χοιρινό τότε σίγουρα θα συγκινηθείτε. Και θα δείτε πως είχα δίκιο... 

Και πίτσες, πίτσες, πίτσες.... απ όλες τις γεύσεις ... ο μάστορας είναι εξαιρετικός !!!

Είμαστε η γενιά ταξιδιωτών των 800 ευρώ !!

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2019

Η ιδέα να ξεκινήσω να γράφω για τις ταξιδιωτικές μου εμπειρίες στην Ευρώπη και την Τουρκία, ωρίμασε πολύ πριν αυτήν την ανάρτηση, αλλά περίμενα να παλαιώσει σαν το παλιό καλό κρασί.
Η τελική απόφαση πάρθηκε μετά την αφορμή.

Αφορμή:

η επίσκεψή μου τις προηγούμενες ημέρες, στην πρωτεύουσα της Ευρώπης, τις αγαπημένες μου Βρυξέλλες.

Η στιγμή που αντίκρυσα τους ιστούς των 27 χωρών που συναποτελούν την Ευρωπαική Ενωση και κυρίως όταν αντίκρυσα την 28η σημαία, αυτή της Μεγάλης Βρετανίας, σε αναμονή Brexit.

Μερικά συναισθήματα με κυρίευσαν. Ομως θα προσπαθήσω να μιλήσω και γι αυτά που δεν με κυριεύουν ποτέ.

Τα ταξίδια είναι εκπαίδευση, γνώση και διασκέδαση. Ειδικά αν η διασκέδαση είναι μέρος της γνώσης και της εκπαίδευσης.

Κυρίως όμως #νομίζω τα ταξίδια είναι κίνηση, αρώματα, χρώματα, γεύση, ακοή και μυικός πόνος σε όλο σου το σώμα...

Διότι εμείς, οι ταξιδιώτες της γενιάς των 800 ευρώ για να ταξιδέψουμε, πρέπει

1ον να ρισκάρουμε (πετώντας με χαμηλού κόστους αεροπορικές)

και

2ον να πονέσουμε παντού ένεκα περπάτημα, αναμονή και ανέβα κατέβα σε Λεωφορεία, Μετρό, Τραμ ολημερίς αλλά όχι ολονυχτίς διότι 10μμ όλα stop... (είμαστε και στα 50+ βλέπεις)

Λοιπόν ανακεφαλαίωση της πρώτης μέρας του πρώτου κεφαλαίου της πρώτης φορά συγγραφή σε ιστότοπο...

Θα γράφω ότι μου κατέβει στο κεφάλι, για να σας μεταφέρω ότι μου αρέσει και ότι μου έκανε εντύπωση, θετικά και αρνητικά, από τα μικρά μου ταξίδια στην Ευρώπη και την αγαπημένη μου Τουρκία.

και τα λέμε... πλάκα μου φαίνεται πως έχει...