Ο Vincent van Gogh στο Βουκουρέστι...

Ο Βίνσεντ είναι ο αγαπημένος ζωγράφος όλων των ανθρώπων #Νομιζω

Ο Βαν Γκογκ μαζί με τον Πάμπλο Πικάσο -τον δεύτερο δεν τον αγαπούν ιδιαιτέρως οι ναζί και οι φασίστες για ευνόητους λόγους-, είναι οι ζωγράφοι που θαυμάσαμε πρώτα απ όλους, από τα νεανικά μας κιόλας χρόνια.

Αυτό συμβαίνει γιατί οι πίνακες τους είναι ζωγραφισμένοι με εύθυμα και φωτεινά χρώματα, και τα θέματα τους είναι - κυρίως του Βαν Γκογκ- εύκολο να ξεχωρίσουν. Είναι πιο προσιτά στο νεανικό κοινό.

Είμαι δε σίγουρος πως αν ρωτήσεις δέκα φίλους πότε έζησε ο Βαν Γκογκ, οι τρεις θα σου απαντήσουν πως έζησε κάπου εκεί στον μεσοπόλεμο, άλλοι τόσοι πως έζησε την περίοδο μετά τον Β' παγκόσμιο, τρεις την εποχή των χίπις κι ένας θα πιστεύει πως ζει ακόμα κάπου στη Νέα Υόρκη.

Εγώ πάντως αν ήμουν ένας από τους δέκα ερωτηθέντες φίλους σας θα απαντούσα, πως ζει στο Βουκουρέστι και μάλιστα έχω δει και το καφέ του...

Και δεν θα έλεγα ψέματα.

Διότι κάπου εκεί στο ιστορικό κέντρο της πόλης του Βουκουρεστίου, στην Strada Smardan, έναν εκ των τεσσάρων δρόμων που περικλείουν μερικά από τα σημαντικά κτίρια της πόλης που παλιά αποκαλούνταν Παρίσι της Ανατολής -την Εθνική τράπεζα και το εθνικό μουσείο-, συναντάει κανείς τον ζωγράφο της ιστορίας μας, καθως το μεγαλόπρεπες Grand Cafe Van Gogh κοσμεί την περιοχή και είναι ένας ζεστός χώρος για να απολαύσεις το καφέ σου, την σοκολάτα σου, το γλυκό και ακόμα και το αλμυρό σου.

Ο χώρος φυσικά όπως θα καταλάβατε ήδη, είναι διακοσμημένος από έργα του αγαπημένου μας ζωγράφου σε όλα του τα σημεία και επιπλέον μπορείς να αγοράσεις και μερικά αντίγραφα αλλά και διάφορα αξεσουάρ με σχέδια του Βίνσεντ.

Αν είσαι τυχερός και βρεις να καθίσεις στις αναπαυτικές του καρέκλες οι οποίες κατακλύζονται από νέους ανθρώπους μιας όπως παντού αυτούς τους χώρους τους προτιμά η νέα γενιά, ευτυχώς, θα περάσεις υπέροχα τις ώρες σου στο περιβάλλον του Granb Cafe, ειδικά εάν έξω έχει το περίφημο τσουχτερό κρύο μετά υγρασίας του Βουκουρεστίου.

Να πάτε, να πάτε...Ενας υπέροχος καπουτσίνο με την υπογραφή Van Gogh και μερικά υπέροχα γλυκά μέσα στην χεμωνιά, κανέναν δεν έβλαψαν...

Το Grand Cafe διακοσμημένο καταλλήλως

Ομπρέλες με κλασσικά φωτιστικά σε ένα υπέροχο χώρο

Καλό ταξίδι Θάνο, ταξιδευτή της ψυχής μας...

Ο λόφος του Μόντε Τσότσι στέκει εκεί βίαιος, βρώμικος και κακός ...

Ήμουν οκτώ ετών τον Σεπτέμβριο του 1976, όταν ο ΄Εττορε Σκόλα, σπουδαίος Ιταλός δημιουργός, σκηνοθετεί μια ταινία που του αποφέρει βραβείο πρώτης ταινίας στο φεστιβάλ των Κανών.

Οι Βίαιοι, βρώμικοι και κακοί, ή επί το Ιταλικότερον Brutti Sporchie e Cattivi με πρωταγωνιστή τον επίσης σπουδαίο ηθοποιό Νίνο Μανφρέντι ο οποίος υποδύεται τον γέρο αρχηγό μιας οικογένειας εξαθλιωμένων, όλων των ηλικιών, οι οποίοι ζουν σε ένα προάστιο της Ρώμης, στον λόφο Μόντε Τσότσι, εκεί που σήμερα στεγάζεται η γεωπονική σχολή της πόλης.

Λίγα χρόνια αργότερα και όταν πια έχουμε μπει στην εποχή των βίντεο, μετά την εποχή της έγχρωμης τηλεόρασης δηλαδή, και εφόσον πλημμυρίζουν οι γειτονιές με βιντεοκλάμπ, οι Έλληνες πέφτουμε με τα μούτρα στις βιντεοταινίες...

Είμαι έφηβος λοιπόν, κι όταν στα μάτια ενός εφήβου, πέσει ο τίτλος ταινίας με τις λέξεις "βίαιος, βρώμικος και κακός" καταλαβαίνει κανείς πως δεν αντιστέκεται.

Είδα την ταινία. Και την ξαναείδα. Και την ξαναβλέπω με κάθε ευκαιρία που μου δίνεται. Μάλιστα σήμερα πια την έχω στο αρχείο μου και την προτείνω σε όλους τους φίλους.

"Κόλλησα" όπως λέμε με την ταινία από την πρώτη σκηνή της. Μια κωμωδία σκληρή, ένα δράμα για την ζωή των εξαθλιωμένων. Των ανθρώπων που η συνεχιζόμενη ζωή στην ένδεια τους κάνει να γίνονται χειρότερα και από άγρια θηρία. Χάνοντας όλα τους τα συναισθήματα. Κρατώντας μόνο μίσος. Δυστυχώς η ταινία αναδεικνύει διαχρονικά συναισθήματα όπως αυτά που σήμερα έχουν κάποιοι για τους πρόσφυγες, λες κι αυτοί φταίνε για την κατάντια τους..  Τέλος πάντων άλλη συζήτηση που θα την κάνουμε αλλού...

Η ιστορία της ταινίας;

Μια πολυμελής οικογένεια που ζει σε μια μικρή παράγκα, κυριολεκτικά  ο ένας επάνω στον άλλο, προσπαθεί να επιβιώσει με κάθε τρόπο και κυρίως προσπαθώντας να κλέψουν τα λεφτά της αποζημίωσης του γέρου αρχηγού της φαμίλιας  Τζιαντσίντο Ματσατέλα τα οποία είχε αποκτήσει από την ασφάλεια  αφού έχασε το μάτι του σε εργατικό ατύχημα.

Ολη η ταινία περιστρέφεται γύρω από την σκληρότητα που αντιμετωπίζει ο γέροντας την οικογένειά του και το μίσος των ανθρώπων.
Όπως σας είπα και πιο πάνω βλέπω και ξαναβλέπω το αριστούργημα του Εττορε Σκόλα, και κάθε φορά, στο τέλος της ταινίας, άνοιγα τους χάρτες της Ρώμης και προσπαθούσα να εντοπίσω τον λόφο και την γειτονιά που διαδραματίζεται με κωμικό όμως τρόπο η υπόθεση μας.

Με την δυνατότητα που μας δίνει πια η κοινωνία της πληροφορίας και η Βικιπαιδεια, εντόπισα τελικά την περιοχή και φέτος, τον Νοέμβριο του 2019 δηλαδή, μιας και σε μερικές ημέρες το φέτος θα είναι 2020, την επισκέφθηκα.

Ο λόφος Μόντε Τσότσι, βρίσκεται στην πλευρά της πόλης πίσω από το Βατικανό, βόρεια από τον Άγιο Πέτρο, και ξεκινά να ανεβαίνει κανείς αν πάει με το μετρό ή τον προαστιακό από το Termini το κέντρο θα λέγαμε της πόλης, στην στάση Valle Aurelia. Βγαίνεις από το μετρό και αφού περνάς την πλαϊνή Via Cipro ξεκινάς να ανηφορίζεις αμέσως, με φόντο την παλιά γέφυρα του τρένου και πρωταγωνίστρια εικόνα στην ταινία μας, όπου σήμερα έχει πάψει να λειτουργεί όμως είναι εξίσου θαυμάσια.

Το σύγχρονο πια πάρκο που έχει δημιουργηθεί γύρω από την γεωπονική σχολή, κατακλύζεται από όλες τις ηλικίες για άθληση ή ξεκούραση, και για να βγουν βόλτα τα σκυλάκια της γειτονιάς.

Το σοκ το  έπαθα όταν είδα στην άκρη του πάρκου, στην βορειοδυτική του πλευρά, το σκηνικό της ταινίας, να στέκει εκεί σαν να πάγωσε ο χρόνος. Η άθλια παράγκα της φαμίλιας, ελαφρώς καμμένη από την φωτιά που προσπάθησε να βάλει ο γέρος όταν την πούλησε, σε ένα τσιγγάνο, είναι εκεί, προφανώς γιατί χρησιμεύει ως στάνη προβάτων για χρήση της γεωπονικής σχολής, ή κάτι παρόμοιο. Όπως βλέπετε όμως στις φωτογραφίες είναι το τοπίο ίδιο σαν την ταινία που βλέπω και ξαναβλέπω.

Κατεβαίνοντας στην επιστροφή από τον λόφο, αν κάνεις αριστερά την via Cipro και προς την fontana del Paschiera, περνάς απέναντι στην via Andrea Doria μια υπέροχη λεωφόρο και απευθείας στο La Fiorentina για Un Cafe και γλυκάκια... Και αλμυρακια δηλαδή αν τύχει...

Όταν τελειώσεις τον καφέ σου, κι αν έχεις φροντίσει να βγάλεις εισιτήριο για να δεις Ρόμα - και φυσικά όχι την μισητή Λάτσιο - μπαίνεις αριστερά στην Viale Angelico, η οποία και σε οδηγεί στο Stadio Olimpiko, το εθνικό Ολυμπιακό στάδιο της Ρώμης και έδρα της Ρόμα- και της αποκρουστικής Λάτσιο βεβαίως-μέσα από μια όμορφη λεωφόρο που προσφέρει επίσης αρκετές γωνίες με γευστικούς πειρασμούς. 

Αν βέβαια θα πάτε τελικώς στο γήπεδο να κάνετε λίγο υπομονή διότι οι καντίνες στην Ponte Duca D'Aosta, την γέφυρα του Τίβερη απέναντι από την είσοδο του γηπέδου είναι πειρασμός...#νομίζω

Παράγκες που έχουν απομείνει, και χρησιμεύουν ως στάνες για τα ζώα της γεωπονικής σχολής

Οι λίγες παράγκες που έχουν μείνει στον λόφο σε γυρίζουν πίσω στον χρόνο

Η παλιά γέφυρα του τρένου πάνω από την Via Cipro. Δίπλα η νέα γέφυρα και η στάση μετρό και προαστιακού Valle Aurelia

Απέναντι από τον λόφο δεσπόζει η Βασιλική του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό

Οι πολυκατοικίες δυτικά του λόφου, στην Via Boccea

Οταν από την Via Cipro "σκαρφαλώσεις" στον λόφο... Το σκηνικό της ταινίας

Ο χρόνος πάγωσε στην πίσω βορειοδυτική πλευρά του λόφου. Η παράγκα πιθανόν και το σπίτι της φαμίλιας των πρωταγωνιστών της ταινίας μας.Ετσι ήταν ο λόφος μέχρι και το 1977

H Via Cipro και η γέφυρα της Valle Aurelia

H #ForzaNapoliSempre μας εύχεται Buon Natale !!! ... (έχουμε και τις αδυναμίες μας)

Το δικό μου πρόσωπο της χρονιάς 2019, ζει στην Ιμβρο ή Gökçeada !!

Τον Μάιο του 2016 δέχθηκα ένα τηλέφωνο από τον φίλο και αδελφό Θοδωρή, από την Χίο, το οποίο μου πρότεινε μια εκδρομή εκπαίδευσης και γνώσης στην Πέργαμο, την Τροία και την Ιμβρο (Gökçeada), την οποία οργάνωνε η τοπική ένωση δασκάλων και νηπιαγωγών.

Φυσικά δεν θα μπορούσα να αρνηθώ ένα ταξίδι στην Μικρά Ασία και τα άγια χώματα της πατρίδας. Ηταν μια πολύ μεγάλη ευκαιρία, να συνταξιδέψω με εκπαιδευτικούς και μάλιστα Χιώτες εκπαιδευτικούς, οι οποίοι οπωσδήποτε είχαν  επαφή με τους "απέναντι" καθώς αρκετοί από αυτούς ήταν προσφυγικής καταγωγής και αυτό που λέμε "ψαγμένοι" με τα ζητήματα της περιοχής.

Ηθελα πολύ να γράψω γι αυτό το ταξίδι, και θα το κάνω στο μέλλον με πιο αναλυτικό τρόπο. Ο Τουρίστας αγαπά την Μικρά Ασία και δεν μισεί την Τουρκία. Επομένως θα έχει αρκετές αναφορές στις επόμενες δημοσιεύσεις για την γειτονική χώρα και τον λαό της, που είναι μάλαμα...

Ομως αυτές τις ημέρες, τις Αγιες Ημέρες των Χριστουγέννων, και όσο πλησιάζει το τέλος άλλης μια χρονιάς, και το μυαλό ξεκινά εκείνα τα περίεργα παιχνίδια προσθαφαίρεσης με το παρελθόν και το παρόν, αφού το μέλλον δεν συμφέρει και πολύ όταν περνάς τα 50+, και η συναισθηματική φόρτιση πάντα παίζει το δικό της παιχνίδι με τον παρόντα χρόνο, έρχονται στο μυαλό πρόσωπα και καταστάσεις τα οποία σε υποχρεώνουν να πεις πρέπει να ξεχωρίσω. 

Ετσι κι εγώ προσθαφαίρεσα και έκανα τις δικές μου πράξεις. Και θέλω να αναδείξω το δικό μου πρόσωπο για το έτος που πέρασε, όμως όχι μόνο γι αυτό. Για όλα τα χρόνια και από τότε που τον πρωτοσυνάντησα, καθισμένο σε μια πλαστική καρέκλα καφενέ "To steki tis Angelikis" στο κέντρο μιας μικρής πλατείας στο Tepekoy ή Αγρίδια της Ιμβρου με ένα τεράστιο κομπολόι στο χέρι, φορώντας ένα ψάθινο καπέλο, και απολαμβάνοντας τον τούρκικο καφέ του.

Σας μιλώ για  τον υπέροχο άνθρωπο και δάσκαλο, Ιωακείμ Καμπουρόπουλο, διευθυντή του ελληνικού γυμνασίου στο νησί και ένα από τους ήρωες της καθημερινότητας στην κοινωνία των ενεργών πολιτών. Σας μιλώ από καρδιάς, για έναν άνθρωπο, που αν και δεν έχω μιλήσει μαζί του παρά ελάχιστες φορές και αυτές μέσω διαδικτύου, παρακολουθώντας το έργο του και την δημόσια στάση του για πολύ σημαντικά θέματα, κοινωνικού και πολιτιστικού ενδιαφέροντος, διαπιστώνεις πως πρέπει να είναι οι δάσκαλοι. 

Ο Ιωακείμ γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον που είχε συμμετοχή στην σύγχρονη ιστορία της περιοχής που ζούμε. Και ακριβώς επειδή μερικοί άνθρωποι, λόγω των συγκυριών, της τύχης ή της ατυχίας, κουβαλούν την υποχρέωση επάνω τους, που τους συνοδεύει για όλη τους την ζωή, ο Ιωακείμ Καμπουρόπουλος, ο διευθυντής γυμνασίου και λυκείου της Ιμβρου (Gökçeada) ισορροπώντας φαντάζομαι καθημερινά ανάμεσα στην ανοησία και την χαζομάρα των εθνικισμών ένθεν κι ένθεν και την επιμελής αμορφωσιά των κοινωνιών μας, ένθεν κι ένθεν επίσης, καταφέρνει να μορφώνει τα νέα παιδιά του νησιού του, τους επίσης ήρωες της καθημερινότητας στην κοινωνία των πολιτών και να γίνεται παράδειγμα για όλους μας. 

Αυτός είναι το δικό μου πρόσωπο της χρονιάς λοιπόν... με μεγάλη χαρά και αγάπη !!!

Καλή Χρονιά και Υγεία Ιωακείμ.. και σύντομα να ανταμώσουμε !!!

Η υποδοχή στο σχολείο

Στην τάξη για μάθημα

Ο Ιωακείμ με τον δημοσιογράφο της ΕΡΤ Θοδωρής Πυλιώτη 

Από το Μέλανα Δρυμό...στη Μαύρη Θάλασσα. Η μοίρα ενός γαλάζιου Δούναβη....

Ετοιμάζω βαλίτσες...

Πρωτοχρονιά στην πρωτεύουσα της Σλοβακίας την Μπρατισλάβα, και φυσικά στην γειτόνισσά της Βιέννη, την δεύτερη από τις τέσσερις πρωτεύουσες της Ευρώπης από τις οποίες περνά ο πανέμορφος ποταμός, ο δεύτερος σε μέγεθος αλλά πολύ σημαντικότερος #νομίζω 

Ο γαλάζιος Δούναβης. Κι αν για το γαλάζιος δεν παίρνω όρκο, για τα υπόλοιπα είμαι σίγουρος.

Ένα από τα μικρά μου παιδικά όνειρα, το οποίο ενισχύθηκε στα μεγαλύτερα μου, κι όταν στο Βελιγράδι κάπου εκεί το μαύρο για την Ευρώπη έτος 1999 -για να είμαστε ειλικρινείς άλλο ένα μαύρο έτος από τα πολλά- άρχισαν οι Αμερικανοί να ρίχνουν τις ειρηνικές τους βομβούλες και να γκρεμίζουν τις γέφυρες που περνούν την πόλη πάνω από τον ποταμό. 

Από παιδί λοιπόν ονειρευόμουν να τον θαυμάσω. Να διαπιστώσω με τα ίδια μου τα μάτια όλα αυτά που άκουγα γι αυτόν τον περίπου μυθικό ποταμό στις τηλεοπτικές εκπομπές και σε προφορικές μαρτυρίες ανθρώπων που είχαν ταξιδέψει και τον είχαν γνωρίσει.

Δούναβης, ο ποταμός των συνόρων, ο κοσμοπολίτης κάπου, ο λαϊκός κάπου αλλού, όμορφος όπως και να έχει, και πολύ, μα πάρα πολύ χρήσιμος για όλους.

Ξεκινά από τον Μέλανα Δρυμό και μια πόλη της Γερμανίας την  Ντοναουεσίνγκεν που το να την προφέρεις είναι εξίσου δύσκολο και με το να την γράψεις, και μέχρι να φτάσει από τα μέλανα στα μαύρα, την μαύρη του θάλασσα-μα τι μοίρα κι αυτή-περνά από δέκα χώρες και κοσμεί τέσσερις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και αρκετές ακόμα σημαντικές πόλεις: 

Γερμανία

Αυστρία-Βιέννη

Σλοβακία-Μπρατισλάβα

Ουγγαρία-Βουδαπέστη

Σερβία-Βελιγράδι

Κροατία

Ρουμανία

Βουλγαρία

Μολδαβία

Ουκρανία

Τον πρωτοσυνάντησα λοιπόν, μια καλοκαιρινή ηλιόλουστη υγρή Σαββατιάτικη ημέρα, στην περιοχή του Ουίπεστ και λίγο πριν να συναντήσεις το νησί της Μαργαρίτας, στην Βουδαπέστη φυσικά. Μετά το πρώτο σοκ που έπαθα, διότι η προσμονή για την πρώτη συνάντηση ήταν έντονη συναισθηματικά, σήκωσα το κινητό μου, και αποτύπωσα την εικόνα εκείνη, της πρώτης φοράς βλέπω τον γαλάζιο Δούναβη, η οποία όπως βλέπετε από τις φωτογραφίες, δεν ήταν καθόλου ρομαντική.

Θα επανέλθω αρκετές φορές ελπίζω στο μέλλον για να μεταφέρω εικόνες από τον υπέροχο γαλάζιο Δούναβη της καρδιάς μου... Ομως ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την πρώτη μου φορά μαζί του... 

Και με την ευκαιρία να κάνουμε μαζί μερικά βήματα με τις υπέροχες μουσικές αρμονίες του υιού Γιόχαν Στράους  και τον δικό του Γαλάζιο Δούναβη χορεύοντας βαλς... Το βαλς των βαλς για την ακρίβεια... 

Η πρώτη φορά Γαλάζιος Δούναβης

Η πρώτη φορά Γαλάζιςο Δούναβης δεν ήταν και τόσο ρομαντική

Σήμερα γιορτάζει όλη η γη...

Προκυμαία της Σμύρνης στο Κonak

Σήμερα 18 Δεκεμβρίου είναι η παγκόσμια ημέρα του μετανάστη. 

Θα μου πει κάποιος, μα τι θέλει ένας Τουρίστας και γράφει για τους μετανάστες και δεν κοιτάει την παγκόσμιά του ημέρα;;

Γράφω γιατί αισθάνομαι μετανάστης. Μέσα στο αίμα μου η μετακίνηση δεν έχει κοπάσει... Είναι καταγραμμένη στο dna όπως μας αρέσει να λέμε τελευταία. Προφανώς ο μηχανισμός της άλλης μισή μου πλευράς αυτός της επιστροφής στην πατρίδα, είναι ισχυρότερος...#ψέματα απλά δεν έτυχε, ακόμα...

Γράφω γιατί ταξιδεύω και βλέπω. Και μου αρέσει αυτό που βλέπω. Το ανακάτεμα λαών και πολιτισμών. Χρωμάτων και γεύσεων. Συναισθημάτων και λέξεων που εκφέρονται από αυτά όταν μπαίνεις στα παζάρια και στις αγορές και πλημμυρίζει ο τόπος ήχους και μυρωδιές.

Γράφω γιατί θέλω να ταυτιστώ με αυτούς που αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει σήμερα στον κόσμο, που καταλαβαίνουν πως ο μόνος που δεν φταίει για την κατάντια μας είναι ο άνθρωπος που εξαναγκάζεται με κάθε τρόπο και με κάθε συνθήκη να γίνει μετανάστης και να αφήσει πίσω του την μάνα και τον πατέρα, την σύζυγο ή τον σύζυγο και τα παιδιά, τους φίλους, και όσα γι αυτόν ή αυτήν είναι η πατρίδα...

Γράφω γιατί, σήμερα όταν ξύπνησα και είδα στην ατζέντα μου πως είναι η Παγκόσμια ημέρα μετανάστη, γύρισα το βλέμμα που προς την δύση, και εκεί κάπου μερικά χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, σε μια παγωμένη στάση σε ένα προάστιο του Τορόντο, κάπου νωρίς το ξημέρωμα μια αγαπημένη παιδική φίλη ξεκινά για την κουζίνα της... 

Γράφω γιατί θέλω να πω, πως όταν ο άνθρωπος ταξιδεύει μαθαίνει. Μαθαίνει να σέβεται τους ανθρώπους και την διαφορετικοτητά τους. Και αυτό λειτουργεί σαν βάλσαμο αυτές τις πολύ περίεργες εποχές...

Μετανάστες λοιπόν όλου του κόσμου, να είσαστε γεροί, να έχετε υγεία, καλές γιορτές και καλή χρονιά...

Γιατί σήμερα γιορτάζει όλη η γη !!!

Από κατάστημα με μινιατούρες στην Αμβέρσα

Η όμορφη της Πόλεως των Αθηνών σε μια "κοινή" γειτονιά της... Μεταξουργείο

Η τοιχογραφία του SimpleG και το μήνυμα  «τόσο πολλά βιβλία, τόσο λίγος χρόνος» στην καρδιά της Αθήνας, στο Μεταξουργείο, επί της οδού Μεγάλου Αλεξάνδρου και ακριβώς απέναντι από το πολυτελές ξενοδοχείο Wyndham Grand Αthens είναι πραγματικό στολίδι για την πόλη και αξίζει να πάει κανείς να το θαυμάσει και να το φωτογραφίσει.

Τα διαδικτυακά μμε λένε πως είναι ένα Mural Graffiti (τοιχογραφία δηλαδή) που έγινε από τον καλλιτέχνη στα πλαίσια του φεστιβάλ του κέντρου της πόλης το Petit Paris d‘Athènes 2019 αν κι εμάς μας κάνει και λίγο "ύποπτο" το ότι είναι απέναντι από το πολυάστερο ξενοδοχείο το οποίο παρεμπιπτόντως φιλοξενούσε μέρος του φεστιβάλ...

Να μου πεις από πίτα που δεν τρως τι σε νοιάζει κι αν καεί...

Για να το δεις λοιπόν, κατεβαίνεις στην στάση μετρό Μεταξουργείο, ανεβαίνεις από τις ατελείωτες σκάλες χωρίς αναβατόριο από την πλευρά της πλατείας, και αφού περάσεις από το bread factory και φας ένα κρουασάν γαλοπούλα/τυρί με πολύσπορη ζύμη περνάς το φανάρι της οδού Αχιλλέως, μπαίνεις στην οδό Κολωνού και ακριβώς στην επόμενη γωνία δηλαδή Κολωνού και Μεγάλου Αλεξάνδρου, και ανάμεσα στα "σπίτια" θαυμάζεις σε κοινή θέα την ¨Ομορφη της πόλης των Αθηνών" ...

αξίζει τον κόπο !!!

Ταξίδι στην χώρα της Σαρδέλας.... #Πολιτικός_Τουρισμός

Κι επειδή όλα είναι καλό να τα παρακολουθεί ο άνθρωπος... 

κι επειδή όλα είναι μια αφορμή για ταξιδάκι....

τι θα λέγατε να πάμε τον Ιανουάριο για να παρακολουθήσουμε από κοντά τις περιφερειακές εκλογές στην περιφέρεια της Ιταλικής δημοκρατίας την Εμίλια Ρομάνια, με έδρα την Μπολόνια;;

Ηδη αν παρακολουθεί κάποιος τα ΜΜΕ της γείτονος θα διαπιστώσει πως εδώ και μερικούς μήνες οι "Σαρδέλες" έχουν βγει στην στεριά και διαδηλώνουν κάθε μέρα και σε μια διαφορετική πόλη. Γιατί οι σαρδέλες διαδηλώνουν και γιατί ξεσηκώνουν την Ιταλία;
Για όλους εμάς που αγαπούμε την Ιταλία και τον λαό της, η ημερομηνία 26/1 είναι πρόκληση. Και επιζητώντας απαντήσεις από τους ντόπιους ψαράδες, φύγαμε...

Ξεκινάμε Σάββατο 9:30 το πρωί από Ελ.Βενιζέλος με την πτήση  FR1260 της Αγίας Ryanair για Bergamo Milano και φτάνουμε περίπου 11:00
Τιμή τώρα 44 ευρώ.

Αποβίβαση και γρήγορη βόλτα στην Citta Alta με το λεωφορείο. Πίτσα στο Il Fornaio και ένα γρήγορο campari στην πλατείαPiazza Vechia και το cafe del Tasso....

Επιστροφή στον σταθμό του τρένου και φύγαμε για Bologna την πρωτεύουσα της Εμίλια Ρομάνια μια από τις όμορφες της Ιταλίας...
Με την Trenitalia και κόστος μόνο 15,40 ευρώ σε 3,5 ώρες μέσω Milano Centrale.

Επιστροφή από Bologna με την πτήση FR6018 της Santa Ryanair ώρα 13:30 και σε δύο ώρες -δηλαδή τρεις με την αλλαγή- φτάσαμε Ελ.Βενιζέλος...και η ζωή συνεχίζεται μέχρι να βρούμε την επόμενη αφορμή...
Τιμή τώρα 17 ευρώ

τι λέτε;;;;

Εγώ έχω ήδη ετοιμάσει τσάντα ώμου !!! Τρεχάτε...

O Touristas έχει "ποδοσφαιρικές" αδυναμίες... και γιατί να το κρύψουμε άλλωστε

Πολύ αγαπημένη εκπομπή, το Football Stories, που ξεκίνησε φέτος στον ΑΝΤΕΝΑ και θα την αναπαράγω αν και ....

 τους ζ η λ ε ύ ω αφάνταστα... 

Ομως ο #Touristas αγαπά το ποδόσφαιρο και αγαπά και τις μισές από τις ομάδες που παρουσιάζουνται στην εκπομπή των παιδιών ... Κυρίως αγαπά τις ομάδες που στηρίζονται από τα λαικά στρώματα των πόλεων ή των χωρών που επισκέπτονται, η καλύτερα που έχουν επισκεφθεί μέχρι σήμερα.

Ξεκινώ με την αναπαραγωγή της τέταρτης εκπομπής, της πιο ενδιαφέρουσας και της πιο συναρπαστικής απ' όλες τις απόψεις κυρίως διότι μια πόλη, το Μεδεγίν (Medellin) της Κολομβίας, που πριν μερικά χρόνια χρησιμοποίησε ο Pablo Emilio Escobar Gaviria για να γεμίσει θάνατο την Αμερική και εκείνος να θησαυρίσει, έχει γίνει μια πόλη που το ποδόσφαιρο την ένωσε και μπορούν που;;; στην Κολομβία, να βλέπουν ντέρμπι αιωνίων σε γήπεδο χωρίς κάγκελα ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ οι οπαδοί της  Ατλέτικο Νασιονάλ και της Ιντεπεντιέντε Μεδεγίν 
Σαν την Ελλάδα #not και #lol

Ο Άγγελος Γιακουμίδης και ο Γιώργος Γιώργος Λέντζας ταξιδεύουν στην Κολομβία και ανακαλύπτουν την ιδιαίτερη ιστορία της πόλης του Μεντεγίν, της πόλης με το σκοτεινό παρελθόν, καθώς οι δεκαετίες των ‘80s και ‘90s σημαδεύτηκαν από την κυριαρχία των καρτέλ ναρκωτικών, και κυρίως του ξακουστού «βαρόνου», Πάμπλο Εσκομπάρ.

Η φιλία των λαών... περνάει απ το στομάχι...!!!!

Ποια είναι η βασική διαφορά των Ιταλών απο τους λοιπούς λαούς της Ευρώπης;

Πιάνονται φίλοι.

Και κάτω από κάποιες προϋποθέσεις μπορούν να γίνουν και οι καλύτεροι σου φίλοι. Έτσι #νομιζω.

Και πως το έβγαλα αυτό το συμπέρασμα;θ
α σας πω ...

Στο Μπέργκαμο, στο κέντρο δηλαδή του βορρά της Ιταλικής χερσονήσου, κάπου εκεί πριν την τελική στροφή για την είσοδο στην Citta Alta, την πανέμορφη παλιά πόλη -για την οποία θα επανέλθω αρκετές φορές στο μέλλον- στην ανηφόρα και πριν την μεγάλη αριστερή στροφή που σε περνά κάτω από την Porta Sant'Agostino ή San Agosti όπως την λένε οι ντόπιοι, κάνοντας δεξιά και κατεβαίνοντας την Via Pignolo, αφού σταθείς για Un caffe στο bar του Perry, φτάνεις στο νούμερο 94, και εκεί επιτέλους πεινασμένος, σταματάς επιτέλους πεινασμένος... στην "φίλη", Pizzeria Da Genio...

Μία οικογενειακή Pizzeria και Spaggeteria με χαρακτηριστικά μαγαζιού που στην Ελλάδα θα λέγαμε "κουτούκι" σου προσφέρει καλό και φτηνό φαγητό αλλά κυρίως την καλοσύνη και την ανθρωπιά των υπέροχων ιδιοκτητών του. 

Η Τερέζα, η κόρη της οικογένειας Martiriggiano, συνεχίζει την παράδοση, η οποία ξεκινά το 1970 αφού μετέτρεψαν ένα μαγαζάκι της γειτονιάς "τύπου ψιλικατζίδικο" σε μια πιτσαρία και σπαγγετερία με χειροποίητο παραδοσιακό φαγητό.

Αγαπημένα πρόσωπα, φιλικά και καλοσυνάτα, χειροποίητες κατασκευές φαγητού φτιαγμένες από τον σύζυγο της Τερέζας -μου διαφεύγει το όνομα του- που γίνονται μπροστά στα μάτια του πελάτη, και κυρίως, για να μην ξεχνάμε και την ταξική μας μεροληψία, σε εξαιρετικά φτηνές τιμές αναλογικά  με τις "καλές" μερίδες.

Προσοχή: Είναι ένα παλιό μαγαζί, επιμελώς ατημέλητο (δεν παίρνω όρκο για το επιμελώς),  έχει μερικά θεματάκια ή είχε τέλος πάντων όταν το επισκέφθηκα τελευταία φορά τον Δεκέμβριο του 2018, όμως τρως καλά και δεν χρειάζεται να είσαι σχολαστικός βρε αδελφέ..

Μα χρωστώ την εξήγηση σχετικά με το γιατί οι Ιταλοί πιάνονται φίλοι..

Στην πρώτη μας επίσκεψη, οικογενειακώς, το Πάσχα του 2017-με μάνα, κόρη, γυναίκα, αδελφή- μιλήσαμε σε άπταιστα Ελληνικά εμείς και στην δική τους γλώσσα εκείνοι, όμως τα συναισθήματα και οι εκφράσεις δεν έχουν γραμματική κι έτσι πολύ γρήγορα η οικογένεια Martiriggiano, και η Mamma Civita η μητέρα της Τερέζα η οποία μας προυπάντησε με την μαμά Βαρβάρα, και οι υπόλοιποι, γίναμε φίλοι και από τότε σκεφτόμαστε o ένας τον άλλο με αγάπη. Και κάθε φορά που περνάμε από την πόλη, θα πηγαίνουμε στους καλούς φίλους για να απολαύσουμε γεύσεις και συναισθήματα όπως και την πρώτη μας φορά.

Συγκινητική ιστορία; αν δεν συγκινηθήκατε όταν θα φάτε Casoncelli, φρέσκα δηλαδή γεμιστά ζυμαρικά με κρέας χοιρινό τότε σίγουρα θα συγκινηθείτε. Και θα δείτε πως είχα δίκιο... 

Και πίτσες, πίτσες, πίτσες.... απ όλες τις γεύσεις ... ο μάστορας είναι εξαιρετικός !!!

Βρύγη, Brugges, Μπριζ, Bruges... Οπως και να την πεις δεν περιγράφεται με λόγια

Η αλήθεια είναι πως δεν έχω και μεγάλη εμπιστοσύνη σε όσους επιμένουν...

Εχω φάει πολλές "'ήττες" κατά καιρούς, από εκείνους που μου υποδείκνυαν με ζήλο την μια ή την άλλη πόλη -και όχι μόνο πόλη- ως την καλύτερη που έχουν δει τα μάτια τους.

Και από την ανάποδη φυσικά.

Πόλεις που στα δικά μου μάτια είναι αριστουργήματα, όπως ας πούμε η πόλη των Πόλεων -δεν την αναφέρω διότι τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται-από κάποιους μου έχει περιγραφεί ως η χειρότερη που έχουν δει... #έλεος

Κι επειδή στη ζωή υπάρχουν αντικειμενικές και υποκειμενικές κρίσεις για όλα τα πράγματα, θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σας. Και θα το κάνω με παρρησία όπως λέει και ο κουμπάρος μου ο δικηγόρος καλή του ώρα εκεί που δικηγορεί μέρα που είναι.

Υπάρχει μια πόλη που δεν είναι τίποτε άλλο από την πόλη των παραμυθιών που μας διάβαζε η μαμά μας, η ίδια πόλη που λέγαμε στα παραμύθια στα παιδιά μας...

Μια πόλη που δεν περιγράφεται με λόγια, παρά μόνο με συναισθήματα

Μπρύζ, ή Brugges ή Bruges ή Βρύγη κι όπως και αλλιώς και να την πεις, όταν την δεις .. τα χάνεις !!!

Μην το συζητάς λοιπόν. Σου το λέω κι επιμένω σε αυτό...

Θα επανέλθω... όταν χωνέψω αυτήν την πρώτη συνάντηση μας....

Με την Αγία Ryanair στο Σαρλερουά, λεωφορείο μέχρι τον σταθμό του τρένου και με τρένο στις Βρυξέλλες και από εκεί μετεπιβίβαση για Μπριζ. Εύκολο και γρήγορο και αν αυτό το κάνεις Σαββατοκύριακο θα σου κοστίσει στην μισή τιμή διότι η SNCB ρίχνει στο 50% την τιμή των εισιτηρίων για διαδρομές εντός της χώρας !!

San Nicolas ο Αγιος της γραμμής Χίος - Τσεσμές ...

Σήμερα Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου του Αγίου Νικολάου, του προστάτη των ναυτικών μας, θα σας μιλήσω για το πλοίο που με μετέφερε για πρώτη φορά στην ζωή μου, στην Μικρά Ασία και τον Τσεσμέ, το χωριό που γεννήθηκε η γιαγιά μου η Αργυρούλα σε άσχημες εποχές και σε κακές συγκυρίες...

Μέσα από το San Nicola ανεβασμένος στην κόντρα γέφυρά του, είδα με τα μάτια μου την "πατρίδα"... Από τον καταπέλτη του, σχεδόν λιπόθυμος αποβιβάστηκα σε αυτήν, ένα Σάββατο Απριλίου του 2016, και από τότε τον προτιμώ όταν ταξιδεύω προς τα Αγια Χώματα...

Παλιό σκαρί, του 1980, μόλις 30 μέτρων αλλά ανακαινισμένο μηχανικά, και μπορεί να σε ψυχοπλακώνει εν πρώτοις με την "παλιατζούρα" διακόσμηση και το "εύκολο" κούνημα του, όμως το καραβάκι είναι τίμιο και γρήγορο και σε πάει ασφαλέστατα και πολύ πιο σύντομα από τα υπόλοιπα.

Χρόνια Πολλά San Nicola... Να έχεις καλές θάλασσες και ειρηνικές... Κι εμείς να είμαστε καλά να μας πηγαίνεις και να μας φέρνεις... τράβα !! 

Ο San Nikolas της Χιώτικης Sunrise Tours, κάνει το δρομολόγιο Χίο-Τσεσμέ καθημερινά χειμώνα και καλοκαίρι ξεκινώντας από την Χίο 8πμ (περίπου 40 λεπτά η διαδρομή αν είναι κάλμα η θάλασσα και 60 έως 70 λεπτά αν έχει εξαράκι)

Προτιμήστε τον... 

Μια μάτια της μόνο φτάνει, για να γίνει αιώνιος έρωτας...

Ποιος άνθρωπος δεν θυμάται τον πρώτο του έρωτα; Μόνο αυτός που δεν ερωτεύτηκε 😜😜 #νομίζω

Και μάλιστα, όλες αυτές τις μικρές σημαδιακές πάντα στιγμές, μέχρι εκείνη την στιγμή που ο φτερωτός θεός ρίξει τα βέλη του και μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα ..
η γνωστή ιστορία περιχυμένη με μέλια και σερμπέτια, τα οποία ενίοτε μπορούν να σε πετάξουν στο πάτωμα αν γλιστρίσεις επάνω τους, και τελικά ο έρως να γίνει καταστροφικός. 

Ε λοιπόν γράφοντας -αυθορμήτως πάντα- τις προηγούμενες γραμμές, διαπίστωσα πως εμπεριέχουν λέξεις οι οποίες μαζί με μερικές ακόμα είναι εκείνες που χρησιμοποιώ σχεδόν πάντα όταν αναφέρομαι σε αυτήν, στην πόλη που εγώ ερωτεύτηκα αιωνίως...

έρωτας
μέλια

σερμπέτια

σας μιλώ φυσικά για εκείνη που έκανε τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη, να πει όταν την επισκέφθηκε, πως αν ο κόσμος ενωθεί και πρέπει να έχει μια και μοναδική πρωτεύουσα, αυτή δεν θα μπορούσε να είναι άλλη...,

την ομορφότερη και φιλικότερη στις ανθρώπινες αισθήσεις...,

με χρώματα, αρώματα, γεύσεις, αλμύρα, πλοία, γλάρους και φυσικά έναν απέραντο γαλάζιο ουρανό που ακόμα και όταν είναι συννεφιασμένος είναι εξίσου συναρπαστικός και τεράστιος...,

Εις την πόλιν, δηλαδή Ιστανμπούλ, η Κωνσταντινούπολη...

Ερωτας λοιπόν με την πρώτη ματιά, όταν από την μικρή ταράτσα του ξενοδοχείου εκεί κάπου πίσω από την Αγιά Σοφιά και μπροστά από τον σιδηροδρομικό σταθμό Sirkeci την αντίκρισα από ψηλά..

Θάλασσα του Μαρμαρά, Βόσπορος, Κεράτιος Κόλπος, γέφυρα και απέναντι πύργος του Γαλατά, δύση και ανατολή όλα μπροστά σου κάτω από ένα ατέλειωτο βουητό ανακατεμένο με τις φωνές των ατελείωτων γλάρων και με δεκάδες πλοία όλων των ειδών να διασταυρώνονται απ όλες τις κατευθύνσεις του ορίζοντα.

Ε πολύ θέλει να ερωτευτείς;