Γλυκιά Aida στη Βιέννη... #sweetstories

Η Αίντα (Aida) είναι ο τίτλος μιας πολύ δημοφιλούς όπερας σε τέσσερις πράξεις και επτά σκηνές,  σε στίχους του Αντόνιο Γκιζλαντσόνι μουσική του σπουδαίου Τζουζέπε Βέρντι η οποία παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο βασιλικό θέατρο του Καίρου την 24η Δεκεμβρίου του 1871 

Και όλα αυτά γιατί;

Διότι Χεδίφης Ισμαήλ Ίμπν Ιμπραήμ Πασάς της Αιγύπτου θεατρόφιλος ο ίδιος, είχε φτιάξει μεταξύ άλλων στη πόλη του Καΐρου  ένα μεγαλοπρεπές θέατρο. Και επιζητούσε μια μεγάλη πρεμιέρα για να αναδείξει το έργο του σε όλο το κόσμο. Φιγούρα δηλαδή.

Ανέθεσε στο Γάλλο διευθυντή του Αρχαιολογικού Μουσείου του Καΐρου Μαριέτ-Μπεη να βρει μια  υπόθεσης και τη σύνθεση της μουσικής στο μαέστρο Βέρντι. Ο Μαριέτ-Μπεης έφτιαξε  την υπόθεση του δράματος επί τη βάσει αρχαίου μύθου που στηρίζονταν όμως σε ιστορικά γεγονότα του Ηροδότου και αφορούσε τον Φαραώ Απρία της 26ης Δυναστείας και τον στρατηγό του Άμασι, αλλά και σε κείμενο του Διόδωρου του Σικελιώτη. Τούτο παρέδωσε στους Ντυ Λοκλ (γνωστό δραματικό συγγραφέα) και στο ποιητή Γκιζλαντσόνι για την ποιητική επεξεργασία και σκηνοθεσία καθ΄ υπόδειξη του Βέρντι. Το έργο γράφτηκε το 1870 μέσα σε τέσσερις μήνες αλλά δεν πρόλαβε τα εγκαίνια του νέου μεγαλοπρεπούς θεάτρου του Καΐρου (1 Νοεμβρίου 1869), αλλά ούτε και τα εγκαίνια της διώρυγας του Σουέζ (17 Νοεμβρίου 1869). Αμέσως μετά το Κάιρο η Αΐντα ανέβηκε στη Σκάλα του Μιλάνου όπου και μετά έγινε πασίγνωστη στην Ευρώπη.

Ομως όλα αυτά δεν τρώγονται.... Απλά ανοίγουν την όρεξη. Και όταν έχεις ξυπνήσει πρωί και έχεις ξεκινήσει την περιπλάνησή σου στην Βιέννη, το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι η γεύσεις και τα αρώματά τους. 

Η γλυκιά Αίντα, δημιουργήθηκε μερικά χρόνια μετά την όπερα, και όταν ο νεαρός Josef Prousek από μια μικρή πόλη της Βοημίας σπούδασε ζαχαροπλάστης, ήρθε στη Βιέννη όπου και συνάντησε τη μελλοντική του σύζυγο Ρόζα, την παντρεύτηκε το 1912 και το 1913 μαζί, αγόρασαν το ζαχαροπλαστείο "Bonsaing & Söhne". Το οποίο και μετά από μερικά χρόνια μετονομάστηκε σε Aida.

Η Aida λοιπόν είναι το μαγαζί που κάναμε ποδαρικό για το 2020. Tην συναντάς στο δεξί σου χέρι και καθώς κατεβαίνεις την Κέρντνερ Στράσε αφού πρώτα έχεις θαυμάσει στο ξεκίνημα του μεγάλου πεζόδρομου που ξεκινά, την όπερας της Βιέννης (Opera De Viena), και αμέσως πριν να συναντήσεις το μεγαλοπρεπή καθεδρικό ναό του Αγίου Στεφάνου στην ομώνυμη πλατεία (Stephansplatz)

Στο κατάμεστο με έλληνες-τι άλλο- παραδοσιακό cafe konditorei της πόλης, μας υποδέχθηκαν οι εργαζόμενες σερβιτόρες μέσης ηλικίας, ντυμένες στα λευκά και τα ροζ και οι σερβιτόροι ντυμένοι με την λευκή στολή του μάγειρα πρόθυμοι να βοηθήσουν και να μας εξυπηρετήσουν, την πρώτη μέρα του χρόνου, μια ημέρα γιορτής για την πόλη, όπως και για όλες τις πόλεις του κόσμου. Και μέσα σε ένα τρελό πανικό πολυκοσμίας, αφού εκείνες τις ώρες κατέφθαναν οι ορδές των τουριστών από παντού για να απολαύσουν τα Βιενέζικα γλυκά και την σοκολάτα. Βλέπεται οι σερβιτόρες και οι σερβιτόροι στις κανονικές χώρες είναι κανονικοί εργαζόμενοι, επαγγελματίες, που μπορεί να μεγαλώνουν στην ίδια επιχείρηση και να συνταξιοδοτούνται από αυτήν στο ίδιο πόστο. Οχι σαν κάτι άλλους που ξέρω εδώ στην γειτονιά μας...

Μέσα λοιπόν σε ένα περιβάλλον βγαλμένο μάλλον από ταινία Αμερικάνικης σαπουνόπερας, της δεκαετίας του 60, τα φρέσκα γλυκά και κυρίως τα εξαιρετικά ζεστά στρούντελς με μήλο και με σαντιγί πήγαιναν κι έρχονταν και σου ανέβαζαν την αδρεναλίνη μαζί με όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του οργανισμού, ο οποίος είναι ακόμα νηστικός και άνευ καφέ, από το πρωί...

Η αλήθεια είναι πως όταν ξεκινάς να πας για πρώτη φορά στη Βιέννη, αυτό που έχεις στο μυαλό, γι αυτό που έχεις προετοιμαστεί να συναντήσεις είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα από αυτό που τελικά συναντάς. Πολλά επίπεδα χαμηλότερο από αυτό τουλάχιστον που υπάρχει στην Ελλάδα και την Ιταλία σχετικά με τα καφέ. Και μέτριο ως προς το αδιάφορο σχετικά με την ποικιλία αλλά και την ίδια την γεύση των γλυκών τους.

Βέβαια, αν είσαι προσφυγικής καταγωγής κι έχεις μεγαλώσει με τα σερμπέτια, είναι αλήθεια πως τα γλυκά της κεντρικής Ευρώπης δεν σε συγκινούν όσο συγκινούν όσους δεν τα έχουν δοκιμάσει. Υπάρχει ένα γευστικό χάσμα είναι η αλήθεια.. 

Παρόλα αυτά, τηρουμένων των αναλογιών, κι επειδή η Βιέννη είναι ένα σύνολο μερικών υποσυνόλων που έχουν κι αυτά την σημασία τους και που προσφέρουν στον επισκέπτη ικανοποίηση, πίνουμε το καφεδάκι μας, τρώμε το γλυκάκι μας, αποφεύγουμε να φάμε τηγανητά αυγά και ζαμπόν λόγω πνευματικής ασυμβατότητας με τον χώρο και την ιστορία του, -η μυρωδιά του  τηγανητού αυγού ξενερώνει όσους έχουν αντιληφθεί αλλιώς την πόλη και τα καφέ της-, και συνεχίζουμε την βόλτα μας σε αναζήτηση των επόμενων εικόνων και γεύσεων.

Μην περιμένετε μεγάλες αναλύσεις ή προτάσεις  σχετικά με γλυκά, φαγητά και λοιπά εδέσματα γιατί δεν θα το κάνω. Υπάρχουν πιο ικανοί από εμένα και με μεγαλύτερα πορτοφόλια που τα δοκιμάζουν όλα και έχουν τις συγκρίσεις τους. Και φυσικά το κάνουν τα μεγάλα sites του τουρισμού. Στον Τουρίστα αυτό που θα κάνουμε είναι μια εικόνα της στιγμής. Μια γεύση της στιγμής. Ενα άρωμα της στιγμής.

Και η γλυκιά Aida στη γωνία της Singerstraße strase καθώς κατεβαίνεις την Kärntner strase την πρώτη ημέρα του νέου έτους 2020, ήταν η πρώτη γευστική στιγμή του νέου έτους...

Καλή Χρονιά, και του χρόνου!!!

Τριγυρνώντας στις... γειτονιές του κόσμου, πάνω σε μια βέσπα

«Ένας χρόνος, 14.697 χιλιόμετρα, δύο καινούργια πιστόνια, 118 λίτρα μπύρας, 590 λίτρα βενζίνης, 15 λίτρα διχρονόλαδο, 365 μέρες γεμάτες καινούριες εμπειρίες». Σε μια μόνο πρόταση, η Αλεξάνδρα Φεφοπούλου και ο Στέργιος Γκόγκος «έκλεισαν» το νέο κεφάλαιο του μεγάλου ταξιδιού τους, που δεν θα τελειώσει αν δεν δουν «και την πιο απομακρυσμένη γωνιά της γης!».
Ο Στέργιος και η Αλεξάνδρα τριγυρίζουν ανά τον πλανήτη ταξιδεύοντας με μια Vespa PX200, τον «Κίτσο»! Ήταν το 2013, όταν έφυγαν και οι δύο από την Ελλάδα -ξεχωριστά ο καθένας και με διαφορετικά σχέδια- λόγω της κοινωνικοοικονομικής κρίσης που έπληττε τη χώρα. Έμελλε, όμως, να συναντηθούν τυχαία στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και λίγο καιρό μετά να ξεκινήσουν ένα... «δοκιμαστικό», όπως χαρακτηριστικά λένε, ταξιδεύοντας με τον «Κίτσο» στη Νότια Αφρική και το Λεσότο. Από τον Δεκέμβριο του 2014, η Αλεξάνδρα και ο Στέργιος ταξιδεύουν παρέα και ύστερα από προηγούμενα ταξίδια τους στην Αφρική και τη Νότια Αμερική, τον τελευταίο χρόνο ταξιδεύουν αδιάκοπα και απ' ό,τι φαίνεται δεν έχουν καμιά πρόθεση να σταματήσουν...
«Ένας χρόνος στον δρόμο δεν είναι πολύς. Είναι πολύ... λίγος. Περνάει πολύ γρήγορα. Νιώθουμε σαν να έχουμε ξεκινήσει τώρα», λένε -με μια φωνή- μιλώντας στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων και το «Πρακτορείο FM» από την πόλη San Juan (Σαν Χουάν) της Αργεντινής, όπου βρίσκονται, περιμένοντας τον «Κίτσο» να «αναρρώσει», καθώς τα πολλά χιλιόμετρα στον δρόμο (μετρά ήδη πάνω από 200.000 συνολικά) και μάλιστα σ' ένα γεωγραφικό ανάγλυφο πολλές φορές δύσκολο τον... έστειλαν στο συνεργείο.
«Κλείσαμε έναν χρόνο στις 2 Ιανουαρίου και το γιορτάσαμε! Αυτός ο χρόνος ξεκίνησε από το Σάο Πάολο της Βραζιλίας, όπου είχαμε αφήσει το βεσπάκι μας, τον "Κίτσο", τα 2,5 χρόνια που βρισκόμαστε στην Ελλάδα (από τα προηγούμενα ταξίδια) και δουλεύαμε ώστε να μπορούμε να ξαναβρεθούμε στον δρόμο», αναφέρει η Αλεξάνδρα, εξηγώντας πως όταν ξεκίνησαν τη νέα τους αυτή «περιπέτεια», πριν από έναν χρόνο, είχαν κάποιο πλάνο που στη συνέχεια χρειάστηκε να αλλάξει πολλές φορές λόγω διαφόρων αστάθμητων παραγόντων.
«Η πρώτη αλλαγή πλεύσης έγινε, όταν διαπιστώσαμε ότι δεν αντέχουμε τη ζέστη της Βραζιλίας!» σημειώνει η Αλεξάνδρα, για να προσθέσει ο Στέργιος, χαριτολογώντας, πως ήταν κυρίως ο «Κίτσος» που «...τσίνισε λιγάκι». Μια άλλη αλλαγή πλάνου και χρονοδιαγράμματος συνέβη στην Παραγουάη, μια χώρα που είχαν επισκεφθεί και σε προηγούμενο ταξίδι τους. «Όταν μπήκαμε στην Παραγουάη αυτή τη φορά συνειδητοποιήσαμε ότι πρόκειται για μια χώρα πολύ ενδιαφέρουσα, που λίγοι ταξιδιώτες της δίνουν την ευκαιρία να τη γνωρίσουν καλύτερα. Οπότε εκεί που προγραμματίζαμε να μείνουμε 1-2 μήνες, τελικά καταλήξαμε να έχουμε μείνει σχεδόν 6 μήνες!» λένε οι δύο σύγχρονοι... Ιούλιοι Βερν.
Χαρακτηριστικά είναι τα όσα αναφέρουν για την Παραγουάη στο διαδικτυακό τους ημερολόγιο -«μαγιά» ίσως ακόμα ενός βιβλίου(;) μετά το «Ρύζι και Χώμα», που έγραψαν επιστρέφοντας από την Αφρική. «Τι χώρα κι αυτή! Και να φανταστείς, οι περισσότεροι ταξιδιώτες στη Νότια Αμερική την προσπερνούν. Δεν έχει, βλέπεις, διάσημα μνημεία και οι άνθρωποί της δεν είναι ντυμένοι με παραδοσιακές φορεσιές. Όσοι την επισκέπτονται, συνήθως κάνουν ένα γρήγορο πέρασμα από τους καταρράκτες του Ιγουαζού στα ανατολικά ως την πρωτεύουσα Ασουνσιόν και στρίβουν γρήγορα το τιμόνι για να μπουν πάλι στην Αργεντινή ή τη Βραζιλία. Αυτό το "λάθος" κάναμε κι εμείς το 2015, όταν πρωτοήρθαμε στην Παραγουάη, αλλά είπαμε να μην το επαναλάβουμε αυτή τη φορά, τέσσερα χρόνια αργότερα», αναφέρουν, εξηγώντας γιατί τους πήρε τόσους μήνες για να αφήσουν τα σύνορα της Παραγουάης και να συνεχίσουν το ταξίδι τους.
Ένας από τους «θησαυρούς» που βρήκαν στην Παραγουάη ήταν οι άνθρωποί της, που όλο ζεστασιά άνοιγαν τα σπίτια τους για να τους φιλοξενήσουν. «Ήταν συγκλονιστική η φιλοξενία στην Παραγουάη. Δεν μας έχει ξανασυμβεί να μας τραβάνε από σπίτι σε σπίτι για να μας φιλοξενήσουν άνθρωποι άγνωστοι, που καμιά σχέση δεν έχουν με το ταξίδι με μοτοσικλέτα», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Στέργιος.
Με βαριά καρδιά αλλά γεμάτη ψυχή από όσα βίωσαν εκεί, ο Στέργιος και η Αλεξάνδρα πέρασαν στην Αργεντινή, όπου κι εκεί βιώνουν ανεπανάληπτες στιγμές. «Η Αργεντινή είναι μια χώρα με την οποία έχουμε πολλά κοινά. Οι άνθρωποι εδώ θεωρούν ότι ερχόμαστε από μια χώρα πολύ οργανωμένη, πολύ καθαρή, με λυμένα όλα μας τα προβλήματα και εντυπωσιάζονται όταν αντιλαμβάνονται πόσα κοινά έχουμε... Μπορούμε να ταυτιστούμε σε πολλά και είναι εντυπωσιακό αυτό καθώς μας κάνει να νιώθουμε λίγο - πολύ σαν το σπίτι μας!», λένε.
Οι άνθρωποι, άλλωστε, είναι αυτοί που αποτελούν πλέον «πυξίδα» του ταξιδιού τους. «Ύστερα από ένα διάστημα που είμαστε στον δρόμο, καταλάβαμε ότι δεν θέλαμε να δούμε μόνο μουσεία και μνημεία αλλά και να γνωρίσουμε και τους ανθρώπους που συναντούμε. Δεν είναι καθόλου ρομαντικό ή... δήθεν να πούμε ότι έχουμε κάνει φίλους, με τους οποίους είμαστε πολύ πιο κοντά από φίλους που είχαμε στην Ελλάδα και ήμασταν μαζί για χρόνια», τονίζουν.
Από το ημερολόγιο των δύο ταξιδιωτών «ξεπηδούν» κάποιες από τις μοναδικές συναντήσεις τους στην Αργεντινή, με ανθρώπους που σίγουρα δεν θα ξεχάσουν ποτέ... «Επειδή οι εκπλήξεις ποτέ δε σταματούν, εκεί που μαγειρεύαμε το δείπνο μας ακούσαμε μια φωνή να μας ρωτά σε σπαστά Ελληνικά: "Μήπως είστε Έλληνες;". Γυρίσαμε έκπληκτοι και είδαμε μια μεσήλικη κυρία μ' ένα τεράστιο χαμόγελο να περιμένει την απάντησή μας. Μιλώντας πότε Ελληνικά και πότε Αγγλικά μας εξήγησε πως από παλιά πηγαίνει για διακοπές στην Ελλάδα και πως αγαπά τόσο πολύ τη χώρα μας που συγκινείται με κάθε τι ελληνικό. Πόσο μάλλον με δυο Έλληνες που συνάντησε τελείως τυχαία σ' ένα τόσο παράδοξο μέρος. Αργότερα, σε μια κατ' ιδίαν στιγμή με τον Στέργιο του εξήγησε πως ο πρώτος έρωτας της ήταν ένας Έλληνας απ’ την Ιερισσό, μια μικρή πόλη που βρίσκεται μόλις λίγα χιλιόμετρα μακριά απ’ το χωριό του Στέργιου, οπότε εξηγούταν και η έξτρα συγκίνηση που ένιωσε»...
Ο Στέργιος και η Αλεξάνδρα είναι αποφασισμένοι να συνεχίσουν το ταξίδι τους, σχεδιάζοντας το επόμενο... βήμα, μέρα με τη μέρα, χιλιόμετρο με το χιλιόμετρο, αφού ξέρουν πολύ καλά πόσο εύκολα μπορεί να αλλάξουν τα όποια σχέδια επί χάρτου. «Όταν με το καλό επισκευαστεί ο Κιτσάκος, υπάρχει η σκέψη να πάμε στη Βολιβία ή στη Χιλή», λένε.
Όσο γι’ αυτό που τούς δίνει δύναμη να συνεχίσουν; «Παίρνουμε ενέργεια από τον κόσμο. Όταν μας γράφουν στα social media (σ.σ. αναζητήστε τους ως Worldvespa), "ταξιδεύουμε μαζί σας", αυτό μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε» λένε με μια φωνή!

Σοφία Παπαδοπούλου

Ταξίδι στις χώρες που παίζουν το άθλημα, ποδόσφαιρο...

To ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που παίζεται με μια μπάλα σε σφαιρικό σχήμα, η οποία έχει περιφέρεια 70 εκατοστά και βάρος 450 γραμμάρια. Η μπάλα αυτή είναι γεμάτη με αέρα που η πίεσή της είναι ίση με 1,1 ατμόσφαιρες στο επίπεδο της θάλασσας.

Το ποδόσφαιρο παίζεται με έντεκα ποδοσφαιριστές από κάθε ομάδα σε ένα ειδικά διαμορφωμένο γήπεδο, και ο σκοπός είναι να βάλεις στο πλεκτό (στα δίχτυα του τέρματος δηλαδή) την μπάλα περισσότερες φορές από τον αντίπαλο.

Το ποδόσφαιρο παίζεται σε πολλές Ευρωπαϊκες χώρες και αρκετές άλλες χώρες σε όλο τον πλανήτη, και για να το απολαύσεις πραγματικά πρέπει να φύγεις από την Ελλάδα, την οποία παίζουν κάτι παρόμοιο που θέλουν να το ονομάζουν ποδόσφαιρο αλλά πραγματικά δεν έχει καμία σχέση με το άθλημα... Για του λόγου το αληθές άντε να δεις Λεβαδειακό-Παναιτωλικό ή κάτι τέτοιο... #τραγωδία

Παρακολούθησα για πρώτη φορά στην ζωή μου, ένα ευρωπαϊκό ματς εκτός συνόρων, τον Απρίλιο του 2018, σε ένα ταξιδάκι αναψυχής κι όταν με αυτόν τον τρόπο γιόρταζα τα πενήντα μου έτη. Το δώρο μου λοιπόν περιελάμβανε κι ένα εισιτήριο για το ματς πρωταθλήματος της Serie A ανάμεσα στην Ιντερ και την Γιουβέντους.

Σοκ και δέος, 

αυτό είναι το συναίσθημα που ένιωσα, την στιγμή εκείνη που επιτέλους, μετά από δέκα λεπτά ανάβασης στο τρίτο επίπεδο του γηπέδου San Siro όπως λένε οι Rossoneri της Μίλαν ή Giuseppe Meazza όπως λένε οι Nerazzurri της Ιντερ, για οπαδικούς λόγους που δεν είναι της ώρας να αναλύσω... #sic

την στιγμή που οι τεράστιες οθόνες επάνω από τις κεντρικές του εξέδρες καλωσόριζαν τους 80.018 θεατές,

όταν τραγουδούσαν συνθήματα για τον μεγάλο ποδοσφαιριστή της Ιντερ του παρελθόντος, τον Σάντρο Ματσόλα τιμώντας τον,

με την ατμόσφαιρα του γηπέδου, τα μελωδικά τραγούδια των οπαδών της Ιντερ και εκείνων της Γιουβέντους,

Για το τρίτο επίπεδο....έχει άνοδο...

με το πρωτόγνωρο συναίσθημα για έναν Έλληνα, όταν στο πρώτο γκολ της αντιπαθητικής κατά τ'άλλα Γιούβε, υπήρξαν οπαδοί της που κάθονταν μαζί με οπαδούς της Ιντερ, και πανηγύριζαν κανονικά, χωρίς να συμβεί το παραμικρό.

Εκείνη την ημέρα, μετά από εκείνο το σοκ και το δέος που υπέστην, αποφάσισα πως ποτέ στην ζωή μου υπό τις παρούσες συνθήκες δεν θα πληρώσω ούτε δέκα σεντ για το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Και τι κάνεις αν σου αρέσει το άτιμο το τόπι, θα αναρωτηθείτε ...

θα σας πω λοιπόν τι να κάνουμε για να πηγαίνουμε παρέα. Το κάνω δύο χρόνια και έχει μεγάλη επιτυχία...

Αύγουστο μήνα στηνόμαστε στον υπολογιστή και αναμένουμε την κλήρωση της Serie A ή και της Serie B αν έχουμε κάποια ιδιαίτερη οπαδική προτίμηση όπως πχ Λιβόρνο (αν και σύντομα φοβάμαι πως θα είναι Serie C)

Μόλις εντοπίσουμε τα ματσάκια που έχουν ενδιαφέρον πάμε αμέσως στην σελίδα της «Αγίας Ryanair» της χαμηλοτιμούσας, ή σε άλλη χαμηλοτιμούσα που είναι στην γραμμή, και κλείνουμε αεροπορικά εισιτήρια της τάξης των 40-50 ευρώ πήγαινε έλα.

Τα δύο πιο εύκολα και οικονομικά ταξίδια είναι α.Μπέργκαμο (Μιλάνο) και β.Ρώμη 

Στην περίπτωση α. έχουμε πλήθος ομάδων στην περιοχή, (Ιντερ, Μίλαν, Αταλάντα, Βερόνα μπλιαχ, Πάρμα, Μπρέσια κλπ)

Στη β. έχουμε λιγότερες και κυρίως την Ρόμα και την αισχρή Λάτσιο, αλλά και ένα εύκολο και σύντομο ταξιδάκι με bus ή την trenitalia για την  #ForzaNapoliSempre την αγαπημένη όλων, και δική μου φυσικά, δυο ωρούλες δρόμο μέχρι το θρυλικό San Paolo, το γήπεδο που ο «Θεός» μεγαλούργησε.

Για την Napoli από την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη υπάρχουν απ' ευθείας πτήσεις της easyjet εάν ταιριάξει το πρόγραμμα της με το δικό σου....

Τα εισιτήρια για έναν αγώνα στην Ιταλία είναι πολύ εύκολη και σχετικά φτηνή υπόθεση. Παράδειγμα ένα εισιτήριο του ματς Ιντερ-Γιουβέντους μπορεί να έχει 30 ευρώ. Ένα εισιτήριο Μίλαν-Πάρμα έχει  12 - 15€

Στο ματς Νάπολη-Τορίνο το εισιτήριο στην Curva B το πέταλο των φανατικών #Partenopei είχε πέντε μόλις ευρώ. 

Το εισιτήριο αν δεν ειναι σούπερ ντέρμπι το αγοράζεις έξω από το γήπεδο. Αν είναι σούπερ ντέρμπι  και για να το εξασφαλίσεις, έχει ειδικά sites από τα οποία το αγοράζεις και το τυπώνεις ηλεκτρονικά. Η Ιnter η Milan και η Roma έχουν δικό τους σύστημα πώλησης στα δικά τους site. Ετσι αγοράζεις πιο εύκολα και απ' ευθείας εισιτήριο, και είσαι έτοιμος με ένα ποσό της τάξης των 100 ευρώ να πας και να έρθεις για να ζήσεις το τι σημαίνει πραγματικό ποδόσφαιρο.

Τολμήστε να το δοκιμάσετε. Ακόμα και σήμερα έχει φτηνά εισιτήρια στο πρόγραμμα για τον Μάρτιο και τον Μάιο...

Κι εδώ είμαστε ...

Πιο ψηλά δεν έχει... αλλά είναι τέλεια !!

Η πρώτη φωτό όταν μπήκα στο γήπεδο...

80.108 εισιτήρια... sold out

«Η Κυρά των Λουκουμιών» Ντίνα Συκουτρή από την Σύρο (αναδημοσίευση)

Αναδημοσιεύω στον @touristas μια δημοσίευση που έχει δύο γλυκές αναφορές. 

Η μία είναι το λουκούμι Σύρου και η άλλη είναι η αγαπημένη φίλη από τα παιδικά μου χρόνια, η Ντίνα Συκουτρή, δημιουργός μιας πολύ μεγάλης κληρονομιάς... 

Φτιάξτε ελληνικό ή τούρκικο αν θέλετε καφεδάκι, και απολαύστε τους...

Μία εξόχως σημαντική είδηση που θεμελιώνει την ιδιαίτερη ιστορική και πολιτιστική αξία της Σύρου στο πανελλήνιο «ήρθε στο φως» από το Υπουργείο Πολιτισμού, το οποίο με απόφαση της ΥΠΠΟΑ Λίνας Μενδώνη ενέταξε το συριανό λουκούμι στο Εθνικό Ευρετήριο Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ελλάδας.

Η ιστορική αυτή αναγνώριση του συριανού λουκουμιού ήρθε ως επιστέγασμα των άοκνων προσπαθειών και της πολυετούς ενασχόλησης της λουκουμοποιού Ντίνας Συκουτρή – Ανδριωμένου (εκπροσώπησε στην όλη διαδικασία τους λουκουμοποιούς της Σύρου), η οποία μίλησε αποκλειστικά στον «Λ» για την πρωτοβουλία που ανέλαβε ώστε να συντάξει τον σχετικό φάκελο, βασιζόμενη σε ιστορικά στοιχεία και προφορικές μαρτυρίες που συνέλεγε η ίδια επί 60 χρόνια!

Ντίνα Συκουτρή: «Η Κυρά των Λουκουμιών». Με αυτόν τον πολύ εύστοχο τίτλο είχε περιγράψει το 2016 ο δημοσιογράφος Άγγελος Ρεντούλας στην εφημερίδα «Καθημερινή» την Ντίνα Συκουτρή, συνοψίζοντας την μελλοντική της παρακαταθήκη: «Η ιστορία του συριανού γλυκίσματος από μια γυναίκα που δούλεψε όσο, ίσως, κανείς για τη διάσωσή του».

Η αναμφισβήτητη, λοιπόν, «φρουρός της ιστορικής μνήμης» του συριανού λουκουμιού κατέληξε σε μια σπουδαία παραδοχή: η απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού να εντάξει το συριανό λουκούμι στο Εθνικό Ευρετήριο Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ελλάδας πιστοποιεί και αναγνωρίζει την ιστορική και παράλληλη πορεία της πολυεπίπεδης ανάπτυξης της Ερμούπολης με την παραγωγή και διάδοση του λουκουμιού ως του κυριότερου εξαγώγιμου προϊόντος της Σύρου προς όλον τον κόσμο.

Η ιστορική πορεία και συνδρομή του λουκουμιού στην κοινωνική ζωή του νησιού

Όπως τονίζει η κα Συκουτρή στην άκρως τεκμηριωμένη έκθεση που κατέθεσε στον φάκελο του Υπουργείου, «η προέλευση του λουκουμιού ανάγεται στη Μικρά Ασία και στην Κωνσταντινούπολη, ενώ στη Σύρο το γλύκισμα αυτό εμφανίζεται παράλληλα με τη δημιουργία της Ερμούπολης, ερχόμενο μαζί με τους Χιώτες και Ψαριανούς πρόσφυγες το 1822-23. Η πρώτη μαρτυρία για την παρασκευή του συριανού λουκουμιού πιθανολογείται το 1832, ενώ η περίοδος από το 1922 -με την έλευση των προσφύγων από τη Μικρασία- έως το 1975 υπήρξε το αποκορύφωμα της ιστορικής του πορείας, που συνεχίζεται αδιαλείπτως έως και σήμερα.

Τα πρώτα υποτυπώδη εργαστήρια λουκουμιών στήθηκαν από τους Χιώτες και τους Ψαριανούς πρόσφυγες στις αυλές των σπιτιών τους, ενώ αργότερα με την ανάπτυξη του αστικού ιστού της πόλης, τα εργαστήρια μεταφέρθηκαν στο λιμάνι προκειμένου να διευκολυνθεί το εμπόριο.

Στα μητρώα του Ιστορικού Αρχείου του Δήμου Σύρου – Ερμούπολης αναφέρεται ως πρώτος ζαχαροποιός/λουκουμοποιός ο Γεώργιος Αρφάνης από την Έφεσσο, ενώ η πρώτη επίσημη σφραγίδα λουκουμοποιού που εμφανίζεται το 1837 στην Ερμούπολη είναι αυτή του Νικολάου Σταματελάκη εκ Κωνσταντινουπόλεως (χιώτικη καταγωγή).

Εκεί, στο λιμάνι τη Ερμούπολης, παρατηρείται το φαινόμενο μια πόλη κι ένα προϊόν να δημιουργούνται από τους ίδιους ανθρώπους και να αναπτύσσονται και τα δύο παράλληλα μέσα στον χρόνο, με τη φήμη τους να ξεπερνά σιγά – σιγά τα στενά όρια της Ελλάδας και να εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο.

Οι βιοτεχνίες λουκουμιού ήταν κατά παράδοση οικογενειακές επιχειρήσεις και απασχολούσαν όλα τα μέλη της οικογένειας. Σήμερα, η παράδοση αυτή συνεχίζεται, με τη διαφορά ότι πλέον δεν είναι αποκλειστική απασχόληση όλης της οικογένειας. Στη θέση νεαρότερων μελών απασχολούνται ντόπιοι τεχνίτες, οι οποίοι είναι πρόθυμοι να συνεχίσουν την παράδοση της τέχνης του λουκουμιού και συχνά ανοίγουν δικές τους βιοτεχνίες.

Ενδεικτικό της φήμης του συριανού λουκουμιού εκτός των στενών ορίων του νησιού είναι το γεγονός πως προσφέρονταν ως πρώτο ελληνικό γλύκισμα στα ανάκτορα καθώς και σε πρεσβείες και προξενεία της Ελλάδας στο εξωτερικό, συσκευασμένα σε κουτιά που είχαν επάνω τους τον θυρεό ή προσωπογραφίες των βασιλέων, γεγονός αρκετά σπάνιο για την εποχή του.

Σε ότι αφορά τον ρόλο του λουκουμιού στη σημερινή κοινωνία της Σύρου, αυτός παραμένει πολύ σημαντικός. Το γλύκισμα αυτό πρωταγωνιστεί στην καθημερινή ζωή του τόπου και είναι συνυφασμένο με όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις. Αποτελεί μέρος τόσο της καθημερινότητας, όσο και των ιδιαίτερων στιγμών της κοινωνικής ζωής. Δεν λείπει από κανένα σπίτι, από κανέναν χώρο μαζικής εστίασης, από καμία εκδήλωση. Συνοδεύει ακόμα τους Συριανούς στις μεγάλες τους χαρές (γάμο, γέννηση, βάπτιση) αλλά και στις μεγάλες τους λύπες (θάνατος, μνημόσυνο). Σε πολιτιστικές και τοπικές εκδηλώσεις, θρησκευτικές πανηγύρεις, το λουκούμι ως προσφερόμενο γλυκό κυριαρχεί».Μια άλλη όψη του συριανού λουκουμιού ως αγαθό πολιτιστικής κληρονομιάς είναι η πώλησή του από τους λεγόμενους καλαθατζήδες στους επιβάτες κατά την άφιξη και αναχώρηση των πλοίων από το λιμάνι της Σύρου (πωλητές λουκουμιού στο λιμάνι της Ερμούπολης το 1954).

Πολλοί από τους καλαθατζήδες είναι οι ίδιοι λουκουμοποιοί, οι οποίοι μπαίνουν σε κάθε πλοίο που δένει στο λιμάνι, έστω και για λίγα λεπτά, με καλάθια γεμάτα συριανά λουκούμια και χαλβαδόπιτες, αποτελώντας πια «σήμα κατατεθέν» του νησιού.

«Ο φυσικός χώρος του λουκουμιού είναι το Βιομηχανικό Μουσείο Ερμούπολης»

«Τα τελευταία τέσσερα χρόνια ήταν κυρίως μια μοναχική διαδρομή, προσπαθώντας να συλλέξω το απαραίτητο υλικό και τις ιστορικές πηγές τεκμηρίωσής του, έτσι ώστε να συνταχτεί ο φάκελος που κατατέθηκε στη Διεύθυνση Νεότερης Πολιτιστικής Κληρονομιάς για το συριανό λουκούμι», τόνισε η κα Συκουτρή.

«Υπό την καθοδήγηση και διαρκή φροντίδα της κας Τζαβάρα, στελέχους του Τμήματος Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς και Διαπολιτιστικών Θεμάτων, την οποία ευχαριστώ δημόσια για την καθοριστική συνδρομή της, κατατέθηκε ο φάκελος στο Υπουργείο Πολιτισμού, ο οποίος έγινε ομόφωνα αποδεκτός από Επιστημονική Επιτροπή που στελεχώνεται από ακαδημαϊκούς.

Τα σημαντικότερα στοιχεία που έπρεπε να τεκμηριωθούν με ιστορικές πηγές και αρχεία ήταν φυσικά η ημερομηνία της πρώτης ιστορικής αναφοράς του λουκουμιού στη Σύρο καθώς και η αδιατάρακτη συνέχεια της πορείας του στις επόμενες γενεές, μέχρι και σήμερα.

Σε αυτό, βεβαίως, συνέδραμε η ιστορική έρευνα που έκανα μέσα από το Ιστορικό Αρχείο Σύρου καθώς και η αναφορά σε όλους τους παλιούς και νέους λουκουμοποιούς που κράτησαν διαχρονικά σε υψηλά επίπεδα την παραγωγή του λουκουμιού, στηριζόμενοι στα μοναδικά χαρακτηριστικά της συριανής γης, όπως το νερό της πηγής του Αγίου Αθανασίου, αλλά και σε άλλα εκλεκτά υλικά των γύρω περιοχών.

Εν συνεχεία, ένα από τα κυρίως ζητούμενα ήταν να αναδειχθεί η κυρίαρχη θέση του λουκουμιού μέσα στην πολυδαίδαλη οικονομική και κοινωνική ζωή της Σύρου. Συγκεκριμένα, για να επιτευχθεί αυτό, παρουσίασα λαογραφικά στοιχεία από την καθημερινότητα των Συριανών και πώς αυτή είχε ενσωματώσει το λουκούμι ως το κατεξοχήν γλύκισμα όχι μόνον της εργατικής αλλά και της άρχουσας τάξης, ενώ οι αποδελτιώσεις οικονομικών αναφορών από το αρχείο του Επιμελητηρίου Κυκλάδων αποκάλυπταν ότι χιλιάδες τόνοι λουκουμιού είχαν παραχθεί από το 1837 και μετά, καθιστώντας το ως το κυριότερο εξαγώγιμο προϊόν του νησιού, κατά την ιστορική περίοδο της παντοδυναμίας του.

Το συριανό λουκούμι, ως γλύκισμα άμεσα συνδεδεμένο με την ιστορία και την κοινωνία του νησιού, προβάλλεται στη μόνιμη έκθεση του Βιομηχανικού Μουσείου Ερμούπολης που είχε οργανώσει ο Σύλλογος Φίλων Κέντρου Τεχνικού Πολιτισμού Ερμούπολης από το 2013.

Τέλος, ένα εξίσου σημαντικό στοιχείο που έπρεπε να παρουσιαστεί είναι ο τρόπος που η ιστορική αξία του συριανού λουκουμιού μεταλαμπαδεύεται σήμερα στις νεότερες γενιές ως γνώση και ως βίωμα.

Αυτό το σημαντικό ρόλο έρχεται βεβαίως να καλύψει το Βιομηχανικό Μουσείο της Ερμούπολης καθώς η άνθηση και ανάπτυξη της βιοτεχνίας της λουκουμοποιίας στη Σύρο είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πλούσια βιομηχανική ιστορία του τόπου.

Για τον λόγο αυτό είχε παρουσιαστεί μια έκθεση για την ιστορία της λουκομοποίας το 2013, υπό τον τίτλο «Το συριανό λουκούμι και οι άνθρωποί του», με τη φιλοδοξία να αποτελέσει μια μόνιμη και διευρυμένη έκθεση όπου θα προβάλλονταν ένα πολύ μεγάλο μέρος του πλουσιότατου ιστορικού αρχείου που υπάρχει διαθέσιμο.

Σήμερα είναι εμφανώς περιορισμένη στον δεύτερο όροφο του Βιομηχανικού Μουσείου και χωρίς εύκολη πρόσβαση σε όσους επιθυμούν να την δουν, μην εκπληρώνοντας τον αρχικό σκοπό του σχεδιασμού της, για λόγους που εγώ δεν μπορώ να αιτιολογήσω.

Ωστόσο, αυτό που έχω να καταθέσω είναι ότι δεν μπορεί ένας σημαντικός πυλώνας του συριανού πολιτισμού να είναι σήμερα ουσιαστικά «αστέγαστος». Πάντα πίστευα και συνεχίζω να πιστεύω ότι ο φυσικός χώρος του λουκουμιού είναι το Βιομηχανικό Μουσείο Ερμούπολης, μέσα στο οποίο πρέπει επιτέλους να βρει κάποιο σημαντικό σημείο αναφοράς, το οποίο αυτή τη στιγμή δεν διαθέτει στο βαθμό που θα έπρεπε», σημείωσε η κα Συκουτρή, η οποία έκανε γνωστό πως στο άμεσο μέλλον κλιμάκιο του Υπουργείου Πολιτισμού θα επισκεφτεί τη Σύρο για να παρουσιάσει το σύνολο της έρευνάς της.

Αναδημοσίευση:

Θεοδόσης Δανάμπασης

www.logotypos.gr

Η Μπρατίσλαβα στέκεται ανάμεσα στους γίγαντες της γειτονιάς της...

Θα αναρωτηθείτε γιατί οι γίγαντες και γιατί μια πόλη αναμεσά τους...

Η Μπρατίσλαβα και όχι Μπρατισλάβα, είναι η πρωτεύουσα και η μεγαλύτερη πόλη της Σλοβακίας μια από τις τέσσερις πρωτεύουσες που διαπερνά ο Δούναβης, και προσπαθεί κάτι να μας πει, με αξιοπρέπεια και σθένος θα έλεγα, χωμένη ανάμεσα σε μερικά από τα τουριστικά μεγαθήρια της κεντρικής Ευρώπης. 

Την Βιέννη νότια/δυτικά 

Την Πράγα δυτικά. 

Και την Βουδαπέστη ανατολικά.

Δεν είναι λοιπόν και λίγο πράγμα να προσπαθείς εν έτει 20++ να αναδειχθείς στον παγκόσμιο και ευρωπαϊκό τουριστικό χάρτη και να είσαι ανάμεσα σε γίγαντες τέτοιου μεγέθους...

Πριν να την επισκεφθώ, είχα ακούσει διάφορα και αντιφατικά πράγματα για την πόλη. Θα μου πείτε αυτό δεν  συμβαίνει πάντα; Θα συμφωνήσουμε αλλά κυρίως θα ήθελα να συμφωνήσουμε πως αυτό συμβαίνει κυρίως λόγω της αντίληψης για τις πόλεις που έχουν οι έχοντες από τους μη έχοντες πολλά βαλάντια. Κι επειδή η γενική αρχή που τηρώ πια σχετικά με τις συμβουλές για τα ταξίδια, είναι να ακούω τους ομοϊδεάτες μου, τους μη έχοντες και κατέχοντες, θέλω να πω πως η Μπρατίσλαβα - αντε και Μπρατισλάβα - είναι η πόλη της γειτονιάς των γιγάντων για τα δικά μας βαλάντια. Της γενιάς δηλαδή των ταξιδιωτών των 800 ευρώ.

Εχω υποσχεθεί και θα το τηρήσω, -διότι δεν είμαι δημοσιογράφος ούτε έχω την διάθεση να κάνω τουριστικό γραφείο-, πως κάθε μου δημοσίευση θα είναι και μια εικόνα από αυτές που φέρνω πίσω, όταν επιστρέφω από τα ταξιδάκια μου αυτά τα υπέροχα.

Εν συντομία λοιπόν Μπρατίσλαβα σημαίνει : 

Εύκολος, φτηνός και γρήγορος προορισμός (εισιτήρια με την Ryanair)

Φτηνή και πολύ αξιοπρεπής διαμονή.

Εξαιρετικές δημόσιες φτηνότατες συγκοινωνίες.

Εύκολη και φτηνή πρόσβαση στις πόλεις γίγαντες της γειτονιάς για τις οποίες σας μίλησα ήδη.

Καλό και φτηνό φαγητό (καλό για τα δεδομένα της κεντρικής Ευρώπης πάντα)

Καλοί και ευγενικοί πολίτες με σχετική διάθεση να συνεργαστούν μαζί σου θετικά...

Αρκετή νεολαία, και μερικά υπέροχα στέκια για μπίρα ή ποτό.

Αν συμπεριλάβεις σε όλα αυτά τις δυνατότητες απόλαυσης που σου δίνει ο περίπατος στις όχθες του Δούναβη, και σε μερικά ακόμα σημεία της πόλης που είναι εξαιρετικά και τα οποία εύκολα ανακαλύπτεις μόνος (για μερικά από αυτά θα προσπαθήσω να γράψω κι εγώ γιατί "πρέπει") τότε μιλάμε για μια πολύ όμορφη εκδρομή που την απολαμβάνεις πραγματικά. 

Αν δε αυτό το κάνεις παραμονές πρωτοχρονιάς, και ζήσεις την αλλαγή του έτους στις όχθες του Γαλάζιου Δούναβη υπό την δυνατή μουσική υπόκρουση του αγαπημένου ομώνυμου βαλς που έγραψε ο υιός Στράους, κάτω από την ρυθμική ρίψη βεγγαλικών στον ουρανό της πόλης, τότε είναι σίγουρο πως θα την αγαπήσεις, αυτή την μικρή πόλη στο κέντρο της Ευρώπης που ζει ανάμεσα σε γίγαντες. 

Παλιά και νέα πόλη από το κάστρο

Το κάστρο σύμβολο της πόλης

Το παλιό δημαρχείο της πόλης και η πλατεία με το συντριβάνι 

Των Θεοφανίων γιορτάζει η Αγία Ryanair η χαμηλοτιμούσα

Είμαστε η γενιά ταξιδιωτών των 800 ευρώ, και αυτό το οφείλουμε σε μεγάλο βαθμό στην αγία αεροπορική εταιρία Ryanair - ή και σε αυτήν τέλος πάντων - η οποία σύμφωνα με το ημερολόγιο εορτάζει την ημέρα των Αγίων Θεοφανίων, τα Φώτα, την 6η Ιανουαρίου, ημέρα που γιορτάζει και η Ουρανία ή Ράνια εν πάσει περιπτώσει... 

Ονομα Ουράνιο, όπως αρμόζει στη περίσταση, με ουράνια χρώματα στα φτερά της και φυσικά ουρανοκατέβατες  τιμές. Είναι λοιπόν να μην την τιμήσουμε; 

Θα προσευχηθούμε όλοι οι πιστοί συνταξιδιώτες της για να έχει καλά και φτηνά ταξίδια, να μας προστατεύει από κάθε είδους αναποδιές και κυρίως από το κακό μάτι των ανταγωνιστών της, αλλά και από την σνομπαρία που την κατηγορεί για διάφορα περίπου ανυπόστατα , και να φωτίζει τα αφεντικά της να κάνουν συνεχόμενες  προσφορές να πηγαίνουμε ταξίδια στην Ευρώπη να "γουστάρουμε"... 

Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, εγώ πάντως θα την τιμήσω την αγία Ryanair την χαμηλοτιμούσα... 

Βοήθειά μας... 

Θεοφάνεια στη Σμύρνη...

Αν κατοικείς σε νησί, πλην του Αργοσαρωνικού και της Εύβοιας- όπου οι αποστάσεις από  Αθήνα και Θεσσαλονίκη είναι μεγάλες, τότε το πρόγραμμα του… touristas των 800€ δεν μπορείς να πεις ότι το παρακολουθείς εύκολα.

Τα ταξίδια κοστίζουν περισσότερο σε χρήμα αλλά και σε χρόνο (είναι αυτά τα οδοιπορικά που όσοι και όσες έχουν υπηρετήσει τη μαμά- πατρίδα τα γνωρίζουν καλά),

Με το αεροπλάνο θα πρέπει να έχεις κλείσει από πολύ νωρίς τα εισιτήρια, πριν καν έχεις αποφασίσει για το επόμενο ταξίδι, και με πλοίο εύχεσαι μην βρεις μπροστά σου άσχημο καιρό και δη απαγορευτικό!

Εν όψει του νέου χρόνου αλλά και των Θεοφανείων, που φέτος πέφτει Δευτέρα, θα σας ταξιδέψουμε στη γειτονική Σμύρνη.

Με το καραβάκι από Χίο ενός… ατμού δρόμος είναι. Οπως λέμε ένα τσιγάρο δρόμος.

Θεοφάνεια στο Ναό της Αγίας Φωτεινής, με έντονο το θρησκευτικό στοιχείο από τους και τις χριστιανές των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών, με έντονη τη μαντίλα, για να μας θυμίσει πως δεν είναι γνώρισμα μόνο των μουσουλμάνων άλλο αν εκείνη το έχουν δέσει τόσο σφικτά με την θέση της γυναίκας και την ηθική της.

Μετά τον αγιασμό, μία βόλτα στον παραλιακό δρόμο , όπου το υπέροχο πάρκο (στα μπαζωμένα νερά της Σμύρνης), και να ξεχωρίζουν οι ποτίστρες για τα αδέσποτα και το κουλουάρ για τους κάνοντας τζόκινγκ.

Αν επιθυμείτε κάτι πιο κεντρικό δεν έχετε παρά να περπατήσετε την Kibris Sehitleri, με τη βοήθεια του tourista θυμηθήκαμε την οδό, για να καθίσετε σε κάποιο (πιο) ήρεμο καφέ ή να γευτείτε μοναδικές πίτες για το δικό σας… καφαλτί, το πρωινό δηλαδή.

Για το σοκάκια της μεγάλης οδού θα μιλήσουμε σε άλλη περιήγησή μας, αλλά το δίχως άλλο θα συναντήσετε και ενδιαφέροντα happenings και καταστήματα για μικροδωράκια ή ρούχα.

Την τιμητική τους τα ζαχαροπλαστεία με το κιουνεφέ να έχει την τιμητική του.

Και γιατί όχι να πάρετε και για την επιστροφή σας!

traveler των 800 από... νησί

Καλή Χρονιά από την Μπρατισλάβα και τα κύματα του Δουνάβεως (βίντεο)