Στο Πάνθεον οι Θεοί δείχνουν απέναντι ... #Salumeria L'Antica

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Ένα εξαιρετικό μπακάλικο με υπέροχο κρασί στην καρδιά της Ρώμης. Απέναντι από την Ροτοντα. Με μερικά τραπεζάκια κάτω από τυριά και σαλάμια. Πιείτε το κόκκινο κρασί 🥂. Υπέροχο #rome #roma #ρώμη #salumeria #piazzadelarotonda #specialfood #food #wine #beutiful #ταξιδια #travel

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Touristas (@touristas800euro) στις 17 Ιαν, 2020 στις 11:05 μμ PST

Ο λόφος του Μόντε Τσότσι στέκει εκεί βίαιος, βρώμικος και κακός ...

Ήμουν οκτώ ετών τον Σεπτέμβριο του 1976, όταν ο ΄Εττορε Σκόλα, σπουδαίος Ιταλός δημιουργός, σκηνοθετεί μια ταινία που του αποφέρει βραβείο πρώτης ταινίας στο φεστιβάλ των Κανών.

Οι Βίαιοι, βρώμικοι και κακοί, ή επί το Ιταλικότερον Brutti Sporchie e Cattivi με πρωταγωνιστή τον επίσης σπουδαίο ηθοποιό Νίνο Μανφρέντι ο οποίος υποδύεται τον γέρο αρχηγό μιας οικογένειας εξαθλιωμένων, όλων των ηλικιών, οι οποίοι ζουν σε ένα προάστιο της Ρώμης, στον λόφο Μόντε Τσότσι, εκεί που σήμερα στεγάζεται η γεωπονική σχολή της πόλης.

Λίγα χρόνια αργότερα και όταν πια έχουμε μπει στην εποχή των βίντεο, μετά την εποχή της έγχρωμης τηλεόρασης δηλαδή, και εφόσον πλημμυρίζουν οι γειτονιές με βιντεοκλάμπ, οι Έλληνες πέφτουμε με τα μούτρα στις βιντεοταινίες...

Είμαι έφηβος λοιπόν, κι όταν στα μάτια ενός εφήβου, πέσει ο τίτλος ταινίας με τις λέξεις "βίαιος, βρώμικος και κακός" καταλαβαίνει κανείς πως δεν αντιστέκεται.

Είδα την ταινία. Και την ξαναείδα. Και την ξαναβλέπω με κάθε ευκαιρία που μου δίνεται. Μάλιστα σήμερα πια την έχω στο αρχείο μου και την προτείνω σε όλους τους φίλους.

"Κόλλησα" όπως λέμε με την ταινία από την πρώτη σκηνή της. Μια κωμωδία σκληρή, ένα δράμα για την ζωή των εξαθλιωμένων. Των ανθρώπων που η συνεχιζόμενη ζωή στην ένδεια τους κάνει να γίνονται χειρότερα και από άγρια θηρία. Χάνοντας όλα τους τα συναισθήματα. Κρατώντας μόνο μίσος. Δυστυχώς η ταινία αναδεικνύει διαχρονικά συναισθήματα όπως αυτά που σήμερα έχουν κάποιοι για τους πρόσφυγες, λες κι αυτοί φταίνε για την κατάντια τους..  Τέλος πάντων άλλη συζήτηση που θα την κάνουμε αλλού...

Η ιστορία της ταινίας;

Μια πολυμελής οικογένεια που ζει σε μια μικρή παράγκα, κυριολεκτικά  ο ένας επάνω στον άλλο, προσπαθεί να επιβιώσει με κάθε τρόπο και κυρίως προσπαθώντας να κλέψουν τα λεφτά της αποζημίωσης του γέρου αρχηγού της φαμίλιας  Τζιαντσίντο Ματσατέλα τα οποία είχε αποκτήσει από την ασφάλεια  αφού έχασε το μάτι του σε εργατικό ατύχημα.

Ολη η ταινία περιστρέφεται γύρω από την σκληρότητα που αντιμετωπίζει ο γέροντας την οικογένειά του και το μίσος των ανθρώπων.
Όπως σας είπα και πιο πάνω βλέπω και ξαναβλέπω το αριστούργημα του Εττορε Σκόλα, και κάθε φορά, στο τέλος της ταινίας, άνοιγα τους χάρτες της Ρώμης και προσπαθούσα να εντοπίσω τον λόφο και την γειτονιά που διαδραματίζεται με κωμικό όμως τρόπο η υπόθεση μας.

Με την δυνατότητα που μας δίνει πια η κοινωνία της πληροφορίας και η Βικιπαιδεια, εντόπισα τελικά την περιοχή και φέτος, τον Νοέμβριο του 2019 δηλαδή, μιας και σε μερικές ημέρες το φέτος θα είναι 2020, την επισκέφθηκα.

Ο λόφος Μόντε Τσότσι, βρίσκεται στην πλευρά της πόλης πίσω από το Βατικανό, βόρεια από τον Άγιο Πέτρο, και ξεκινά να ανεβαίνει κανείς αν πάει με το μετρό ή τον προαστιακό από το Termini το κέντρο θα λέγαμε της πόλης, στην στάση Valle Aurelia. Βγαίνεις από το μετρό και αφού περνάς την πλαϊνή Via Cipro ξεκινάς να ανηφορίζεις αμέσως, με φόντο την παλιά γέφυρα του τρένου και πρωταγωνίστρια εικόνα στην ταινία μας, όπου σήμερα έχει πάψει να λειτουργεί όμως είναι εξίσου θαυμάσια.

Το σύγχρονο πια πάρκο που έχει δημιουργηθεί γύρω από την γεωπονική σχολή, κατακλύζεται από όλες τις ηλικίες για άθληση ή ξεκούραση, και για να βγουν βόλτα τα σκυλάκια της γειτονιάς.

Το σοκ το  έπαθα όταν είδα στην άκρη του πάρκου, στην βορειοδυτική του πλευρά, το σκηνικό της ταινίας, να στέκει εκεί σαν να πάγωσε ο χρόνος. Η άθλια παράγκα της φαμίλιας, ελαφρώς καμμένη από την φωτιά που προσπάθησε να βάλει ο γέρος όταν την πούλησε, σε ένα τσιγγάνο, είναι εκεί, προφανώς γιατί χρησιμεύει ως στάνη προβάτων για χρήση της γεωπονικής σχολής, ή κάτι παρόμοιο. Όπως βλέπετε όμως στις φωτογραφίες είναι το τοπίο ίδιο σαν την ταινία που βλέπω και ξαναβλέπω.

Κατεβαίνοντας στην επιστροφή από τον λόφο, αν κάνεις αριστερά την via Cipro και προς την fontana del Paschiera, περνάς απέναντι στην via Andrea Doria μια υπέροχη λεωφόρο και απευθείας στο La Fiorentina για Un Cafe και γλυκάκια... Και αλμυρακια δηλαδή αν τύχει...

Όταν τελειώσεις τον καφέ σου, κι αν έχεις φροντίσει να βγάλεις εισιτήριο για να δεις Ρόμα - και φυσικά όχι την μισητή Λάτσιο - μπαίνεις αριστερά στην Viale Angelico, η οποία και σε οδηγεί στο Stadio Olimpiko, το εθνικό Ολυμπιακό στάδιο της Ρώμης και έδρα της Ρόμα- και της αποκρουστικής Λάτσιο βεβαίως-μέσα από μια όμορφη λεωφόρο που προσφέρει επίσης αρκετές γωνίες με γευστικούς πειρασμούς. 

Αν βέβαια θα πάτε τελικώς στο γήπεδο να κάνετε λίγο υπομονή διότι οι καντίνες στην Ponte Duca D'Aosta, την γέφυρα του Τίβερη απέναντι από την είσοδο του γηπέδου είναι πειρασμός...#νομίζω

Παράγκες που έχουν απομείνει, και χρησιμεύουν ως στάνες για τα ζώα της γεωπονικής σχολής

Οι λίγες παράγκες που έχουν μείνει στον λόφο σε γυρίζουν πίσω στον χρόνο

Η παλιά γέφυρα του τρένου πάνω από την Via Cipro. Δίπλα η νέα γέφυρα και η στάση μετρό και προαστιακού Valle Aurelia

Απέναντι από τον λόφο δεσπόζει η Βασιλική του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό

Οι πολυκατοικίες δυτικά του λόφου, στην Via Boccea

Οταν από την Via Cipro "σκαρφαλώσεις" στον λόφο... Το σκηνικό της ταινίας

Ο χρόνος πάγωσε στην πίσω βορειοδυτική πλευρά του λόφου. Η παράγκα πιθανόν και το σπίτι της φαμίλιας των πρωταγωνιστών της ταινίας μας.Ετσι ήταν ο λόφος μέχρι και το 1977

H Via Cipro και η γέφυρα της Valle Aurelia

Cornetto, cappuccino και πάμε...

Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2019

Ωρα 09:01

Ξεκίνησα όπως πολλοί άλλοι, να γράφουν τις εμπειρίες τους από τα ταξίδια στην Ευρώπη.

Σκέφτηκα και ξανασκέφτηκα πως θα ξεκινήσω. Από που θα πιάσω το νήμα που θα με οδηγήσει παρακάτω...Ποιο είναι το παρακάτω θα μου πεις...

Να μην σας ζαλίζω πρωινιάτικα...

Θα γράφω ότι μου κατέβει στο μυαλό, για τα ταξίδια που κάνω μόνος, ή με την λοιπή οικογένεια και με φίλους στην Ευρώπη και την αγαπημένη μου Τουρκία. 

Για να μεταφέρω εικόνες και να σας πείσω πως πρέπει να το κάνετε κι εσείς, και στο επόμενο ταξίδι να συναντηθούμε και να περπατήσουμε μαζί αναζητώντας εικόνες και χρώματα και αρώματα και γεύσεις και ελευθερία και πρόσωπα και και και...

Απαραίτητη λοιπόν προυπόθεση για να διαβάζει κάποιος τις ταξιδιωτικές μου ιστορίες είναι αυτή: Πρέπει να του λείπουν ενενήντα εννέα για να συμπληρώσει τα εκατό...

Εικόνα πρώτη λοιπόν, τι άλλο; μια εικόνα γεύσης, απαραίτητη για τα ταξίδια μας, ειδικά όταν αυτά είναι στην Ιταλία και ειδικότερα στην Ρώμη μας, την αγαπημένη όλων των Ελλήνων ειδικά αυτών που βλέπουν στο τέλος του μήνα στους μισθοδοτικούς τους λογαριασμούς τριψήφια νούμερα που κυρίως ξεκινούν από το 8...

Η αγαπημένη μου Piazza Buenos Aires και το cafe/Ristorante Sesto είναι το στέκι μου στην πόλη και το επισκέπτομαι ΠΑΝΤΑ. 

Καπουτσίνο και κορνέτο κρέμας με 2,20 ευρώ, απαραίτητη καύσιμη ύλη για να συνεχίσεις ή να ξεκινήσεις από εκεί την περιήγησή σου στην αιώνια πόλη.

Πηγαίνεις εύκολα με το τραμ 3 που ξεκινά από την Τραστέβερε και καταλήγει πίσω από την βίλα Μποργκέζε και μπροστά στο μουσείο μοντέρνας τέχνης της πόλης. Επίσης με το 19 που ξεκινά από την Piazza Gerani και σε περνά από τον Τίβερι φτάνοντας κοντά στην Πλατεία του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό.
Aπό το Termini δηλαδή τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της  πόλης προς την Piazza πηγαίνεις με το λεωφορείο 92

Φυσικά μπορείς να περπατήσεις από το κέντρο ακολουθώντας διάφορες διαδρομές... Βοηθούν σε αυτό και οι εφαρμογές στα κινητά και τα τάμπλετ.

Εμένα μου αρέσει να περπατώ από την επάνω ή την κάτω πλευρά του δρόμου Vialle Regina Margherita η οποία καταλήγει στην όμορφη διασταύρωση που η μια της γωνία έχει το υπαίθριο λουλουδάδικο με φόντο το sesto το καφέ που σας έλεγα παραπάνω...

Πολλά έγραψα για πρώτη φορά...  Μέχρι νεοτέρας εμπνεύσεως, απολαύστε μαζί μου καφέ και κορνέτο κρέμα... υπέροχες γεύσεις και δύναμη για να συνεχίσουμε..