Η Αίντα (Aida) είναι ο τίτλος μιας πολύ δημοφιλούς όπερας σε τέσσερις πράξεις και επτά σκηνές, σε στίχους του Αντόνιο Γκιζλαντσόνι μουσική του σπουδαίου Τζουζέπε Βέρντι η οποία παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο βασιλικό θέατρο του Καίρου την 24η Δεκεμβρίου του 1871
Και όλα αυτά γιατί;
Διότι Χεδίφης Ισμαήλ Ίμπν Ιμπραήμ Πασάς της Αιγύπτου θεατρόφιλος ο ίδιος, είχε φτιάξει μεταξύ άλλων στη πόλη του Καΐρου ένα μεγαλοπρεπές θέατρο. Και επιζητούσε μια μεγάλη πρεμιέρα για να αναδείξει το έργο του σε όλο το κόσμο. Φιγούρα δηλαδή.
Ανέθεσε στο Γάλλο διευθυντή του Αρχαιολογικού Μουσείου του Καΐρου Μαριέτ-Μπεη να βρει μια υπόθεσης και τη σύνθεση της μουσικής στο μαέστρο Βέρντι. Ο Μαριέτ-Μπεης έφτιαξε την υπόθεση του δράματος επί τη βάσει αρχαίου μύθου που στηρίζονταν όμως σε ιστορικά γεγονότα του Ηροδότου και αφορούσε τον Φαραώ Απρία της 26ης Δυναστείας και τον στρατηγό του Άμασι, αλλά και σε κείμενο του Διόδωρου του Σικελιώτη. Τούτο παρέδωσε στους Ντυ Λοκλ (γνωστό δραματικό συγγραφέα) και στο ποιητή Γκιζλαντσόνι για την ποιητική επεξεργασία και σκηνοθεσία καθ΄ υπόδειξη του Βέρντι. Το έργο γράφτηκε το 1870 μέσα σε τέσσερις μήνες αλλά δεν πρόλαβε τα εγκαίνια του νέου μεγαλοπρεπούς θεάτρου του Καΐρου (1 Νοεμβρίου 1869), αλλά ούτε και τα εγκαίνια της διώρυγας του Σουέζ (17 Νοεμβρίου 1869). Αμέσως μετά το Κάιρο η Αΐντα ανέβηκε στη Σκάλα του Μιλάνου όπου και μετά έγινε πασίγνωστη στην Ευρώπη.
Ομως όλα αυτά δεν τρώγονται.... Απλά ανοίγουν την όρεξη. Και όταν έχεις ξυπνήσει πρωί και έχεις ξεκινήσει την περιπλάνησή σου στην Βιέννη, το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι η γεύσεις και τα αρώματά τους.
Η γλυκιά Αίντα, δημιουργήθηκε μερικά χρόνια μετά την όπερα, και όταν ο νεαρός Josef Prousek από μια μικρή πόλη της Βοημίας σπούδασε ζαχαροπλάστης, ήρθε στη Βιέννη όπου και συνάντησε τη μελλοντική του σύζυγο Ρόζα, την παντρεύτηκε το 1912 και το 1913 μαζί, αγόρασαν το ζαχαροπλαστείο "Bonsaing & Söhne". Το οποίο και μετά από μερικά χρόνια μετονομάστηκε σε Aida.
Η Aida λοιπόν είναι το μαγαζί που κάναμε ποδαρικό για το 2020. Tην συναντάς στο δεξί σου χέρι και καθώς κατεβαίνεις την Κέρντνερ Στράσε αφού πρώτα έχεις θαυμάσει στο ξεκίνημα του μεγάλου πεζόδρομου που ξεκινά, την όπερας της Βιέννης (Opera De Viena), και αμέσως πριν να συναντήσεις το μεγαλοπρεπή καθεδρικό ναό του Αγίου Στεφάνου στην ομώνυμη πλατεία (Stephansplatz)
Στο κατάμεστο με έλληνες-τι άλλο- παραδοσιακό cafe konditorei της πόλης, μας υποδέχθηκαν οι εργαζόμενες σερβιτόρες μέσης ηλικίας, ντυμένες στα λευκά και τα ροζ και οι σερβιτόροι ντυμένοι με την λευκή στολή του μάγειρα πρόθυμοι να βοηθήσουν και να μας εξυπηρετήσουν, την πρώτη μέρα του χρόνου, μια ημέρα γιορτής για την πόλη, όπως και για όλες τις πόλεις του κόσμου. Και μέσα σε ένα τρελό πανικό πολυκοσμίας, αφού εκείνες τις ώρες κατέφθαναν οι ορδές των τουριστών από παντού για να απολαύσουν τα Βιενέζικα γλυκά και την σοκολάτα. Βλέπεται οι σερβιτόρες και οι σερβιτόροι στις κανονικές χώρες είναι κανονικοί εργαζόμενοι, επαγγελματίες, που μπορεί να μεγαλώνουν στην ίδια επιχείρηση και να συνταξιοδοτούνται από αυτήν στο ίδιο πόστο. Οχι σαν κάτι άλλους που ξέρω εδώ στην γειτονιά μας...
Μέσα λοιπόν σε ένα περιβάλλον βγαλμένο μάλλον από ταινία Αμερικάνικης σαπουνόπερας, της δεκαετίας του 60, τα φρέσκα γλυκά και κυρίως τα εξαιρετικά ζεστά στρούντελς με μήλο και με σαντιγί πήγαιναν κι έρχονταν και σου ανέβαζαν την αδρεναλίνη μαζί με όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του οργανισμού, ο οποίος είναι ακόμα νηστικός και άνευ καφέ, από το πρωί...
Η αλήθεια είναι πως όταν ξεκινάς να πας για πρώτη φορά στη Βιέννη, αυτό που έχεις στο μυαλό, γι αυτό που έχεις προετοιμαστεί να συναντήσεις είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα από αυτό που τελικά συναντάς. Πολλά επίπεδα χαμηλότερο από αυτό τουλάχιστον που υπάρχει στην Ελλάδα και την Ιταλία σχετικά με τα καφέ. Και μέτριο ως προς το αδιάφορο σχετικά με την ποικιλία αλλά και την ίδια την γεύση των γλυκών τους.
Βέβαια, αν είσαι προσφυγικής καταγωγής κι έχεις μεγαλώσει με τα σερμπέτια, είναι αλήθεια πως τα γλυκά της κεντρικής Ευρώπης δεν σε συγκινούν όσο συγκινούν όσους δεν τα έχουν δοκιμάσει. Υπάρχει ένα γευστικό χάσμα είναι η αλήθεια..
Παρόλα αυτά, τηρουμένων των αναλογιών, κι επειδή η Βιέννη είναι ένα σύνολο μερικών υποσυνόλων που έχουν κι αυτά την σημασία τους και που προσφέρουν στον επισκέπτη ικανοποίηση, πίνουμε το καφεδάκι μας, τρώμε το γλυκάκι μας, αποφεύγουμε να φάμε τηγανητά αυγά και ζαμπόν λόγω πνευματικής ασυμβατότητας με τον χώρο και την ιστορία του, -η μυρωδιά του τηγανητού αυγού ξενερώνει όσους έχουν αντιληφθεί αλλιώς την πόλη και τα καφέ της-, και συνεχίζουμε την βόλτα μας σε αναζήτηση των επόμενων εικόνων και γεύσεων.
Μην περιμένετε μεγάλες αναλύσεις ή προτάσεις σχετικά με γλυκά, φαγητά και λοιπά εδέσματα γιατί δεν θα το κάνω. Υπάρχουν πιο ικανοί από εμένα και με μεγαλύτερα πορτοφόλια που τα δοκιμάζουν όλα και έχουν τις συγκρίσεις τους. Και φυσικά το κάνουν τα μεγάλα sites του τουρισμού. Στον Τουρίστα αυτό που θα κάνουμε είναι μια εικόνα της στιγμής. Μια γεύση της στιγμής. Ενα άρωμα της στιγμής.
Καλή Χρονιά, και του χρόνου!!!
